zondag 30 december 2007

Muziek

Zo aan het einde van het jaar is het altijd tijd voor oliebollen en lijstjes. Nu hou ik niet zo van oliebollen, maar wel erg van lijstjes. En dit jaar wilde ik het eens hebben over muziek.
2007 was namelijk geen goed jaar, maar wel een goed muziekjaar. Ik heb veel nieuwe goede muziek ontdekt, en er is veel goede muziek uitgebracht. In mijn top 100 van beste liedjes ever staan 8 nummers uit 2007.
100 Get up – Elektrons
79 Rehab – Amy Winehouse
74 Sawdust and diamonds – Joanna Newsom
44 Sugar assault me now – Pop Levi
35 fizheuer zieheuer – Ricardo Villalobos
32 Grace kelly – Mika
18 blij blij blij! – Machinefabriek
13 Wespen op de appeltaart -Spinvis

En ook de nieuwe single van Anouk vind ik een geil nummer. Ontdekingen van 2007 zijn Machinefabriek en Trentemoller. Verder heb ik in 2007 voor het eerst van mijn leven Das wolltemperierte klavier van Bach gehoord, door Glen Gould uiteraard.
In 2007 heb ik de altijd al sluimerende liefde voor Balkanfolk ontdekt. Felix Lajko als hedendaagse exponent, en Iva Bittova.

vrijdag 28 december 2007

Onderzoek II

Er is weer onderzocht en wat blijkt: ongeveer 4 uur per week doen werknemers privé dingen in de baas zijn tijd. E-mailen, even de woonsite checken, msn-en... De werkgeversbranche schreeuwt moord en brand, dat is stelen van de baas!

Maar iiwi heeft het onderzoek even wat breder getrokken en wat blijkt: werknemers denken 80% van de werktijd aan privézaken. 80% van de denktijd gaat op aan de baby, het boodschappenlijstje met 2 uien, een courgette en een fles witte huiswijn, de maitresse en oefengesprekken voor de helpdesk van KPN die gebeld moet worden omdat internet plusbellen het niet doet. 80%!

Dat kan natuulijk niet. Als die tijd aan zaakzaken was besteed was die enorme doorbraak er allang geweest. Denkproductiviteit in Nederland is schrikbarend laag. Daarom ontwikkelen we de nieuwe denkfilosofie, 'werkdenken'.
Het concept bestaat uit een DVD, die aangenomen werknemers kunnen meenemen en thuis op hun computer kunnen opslaan, een programaatje dat de werknemer op zijn werkplekcomputer om het half uur een korte reminder geeft van onderbewuste beelden die hem dwingen te denken aan baaszaken, een cursus om werknemers die extra veel aan privézaken denken in een vroeg stadium te herkennen, een psychologische test voor tijdens de sollicitatie en natuurlijk de nodige vervolgcursussen voor de baas en de werknemer. bestel hem nu!

zaterdag 15 december 2007

reus

Vandaag zag ik een schaduw van een enorm mens voor het raam. Ik keek snel door het andere raam om de reus beter te kunnen zien. Daar is geen tegenlicht van de zon. Maar het was helemaal geen reus. Het was een vader met een kindje op zijn rug. Ook leuk, maar toch anders.

donderdag 29 november 2007

Beeldvorming, jongeren en Bilal B.

Deze weken staken jonge scholieren voor beter onderwijs. Terecht, naar mijn mening. Die 1040 uren die verplicht moeten worden lesgegeven is typisch zo'n misvatting dat meten weten is en dat, _als_ er maar 1040 uur lesgegeven is, dan alles goed is. Hoe er lesgegeven wordt, dat is moeilijk meetbaar, hoeveel, dat is simpel. Zie hier het Tayloriseren van het onderwijs.
Maar goed, dat terzijde. Dit gaat namelijk over iets anders. de eerste stakingsdag, vrijdag, waren er een paar duizend scholieren die protesteerden tegen deze onzinuren. Er werden 24 gearresteerd. Je zou zeggen, de protesten zijn rustig verlopen. Niets bleek minder waar in het nieuws.
Het nieuws was dat jongeren amok hadden gemaakt. Om dit te onderstrepen werden beelden uitgezonden van... agenten die stilstaande jongeren met een wapenstok naar achteren sloegen. Nog niet zo lang geleden zouden we dat bruut en buitensporig politie-optreden hebben genoemd en dat hebben onderzocht. Nu is het blijkbaar het bewijs dat jongeren en masse hebben lopen rellen.
Dinsdag waren er nieuwe protesten. Het nieuws was dat jongeren amok hadden gepleegd en als bewijs hiervoor werden beelden uitgezonden... van agenten die jongeren keihard het museumplein afspoten met het waterkanon. Amokmakend scholieren heb ik niet gezien. In hetzelfde nieuws beelden van echte rellen, in Frankrijk. Een enorm verschil.
'Scholierenstaking loopt fors uit de hand.' Inderdaad. Maar waardoor? Zijn die beelden er wel van scholieren die amok maken? En als ze er niet zijn, waren die scholieren er dan wel? Of waren het er gewoon weer een paar?
Vanwaar die berichten? Van de politici is het logisch. De staatsecretaris wil niet toegeven aan de 1040 uur, en wat is er dan beter om lekker even de protesterende jongeren als uitschot neer te zetten? Daar doen we geen zaken mee.
Maar de media? Die behoren objectief te zijn. Maar de mensen die er werken zijn 30ers of ouder. Hun beeld van jongeren is niet positief. Het beeld van jongeren in de media is niet positief. Jongeren zijn lastig. Ze zijn luid. Ze zuipen, brallen, hangen, gaan te lang uit, luisteren niet. In alle probleemwijken hebben mensen, terecht of niet, vooral last van de jongeren. Het lijkt erop dat de reportages gemaakt zijn met dat beeld in het achterhoofd. Want dat is het beeld dat iedereen, en ook de mensen die de reportages maken, kennen. Protesterende jongeren! Komop, er zijn vast rellen! Goed zoeken! Het beeld van de iritante overlast veroorzakende jongeren moet bevestigd worden.

Een paar weken geleden was er zo'n zelfde geval van beeldvorming. Bilal B., een psychotische man, stak een agent neer en werd vervolgens doodgeschoten. Een tragische geschiedenis. Maar het werd heel veel meer. Het werd een Marokkanen probleem. Door de beeldvorming. De volgende dag opende het journaal met een reportage van 7 minuten over Bilal B. Hij bleek wel eens bij Mohammed B., de terrorist, in de huiskamer te zijn geweest. Nieuws? Nou, niet echt. Want na 7 minuten vroeg de anchorman uiteindelijk aan de verslaggever of deze dagen in de huiskamer iets te maken hadden met de daad van Bilal. "Nee", was het antwoord. Maar ja, eerst 7 minuten angst voeren. Want Bilal B. was een Marokkaan. En dus is het een Marokkanen probleem. En Marokkanen, dat is terrorisme, dat weet iedereen.
Eén vandaag had daarna een reportage over de wijk waar Bilal vandaan kwam. Een stel idiote jongeren had een auto in de fik gestoken. Om Bilal te wreken? Nu ja hoe dan ook, de reportage begon met de beelden van de straat, in het donker, met de flakkerende auto in de fik. "Zo zag deze wijk er de afgelopen nacht uit!" zei de overvoice. Nou... nee. Zo zag die ene plek er uit in die wijk. De rest van de wijk was gewoon rustig, donker. Mensen sliepen. En lazen het in de krant, of hoorden het van buren, die het hoorden van buren, die het hadden gezien op ontbijt-tv. In totaal werden er in 7 dagen 4 auto's in de fik gestoken. En de media maakte er banlieu toestanden van. Alsof de hele wijk zeven dagen lang in brand had gestaan.
Iedereen maakte met zijn eigen agenda gebruik van de daad van Bilal B. Ouders van psychotische mensen om te vragen voor meer rechten voor de ouders van psychotische mensen. Marokkaanse jongeren om hun groepsgevoel te uiten. Andere mensen in de wijk om weer eens lekker te wentelen in hun gekanker over allochtonen. Politici om hun kiezer te paaien. Niets menselijks is ons vreemd. Maar ook journalisten hadden hun agenda, hun beeld wat ze de ether in slingerden. Bilal B., dat was een Marokkaan. Dus het was een Marokkanen probleem. Ongeacht de waarheid van dat beeld. Want als het geen Marokkanen probleem is, dan maken we het een Marokkanen probleem.

We schijnen het volkomen verleerd te zijn gewoon objectief naar een situatie te kijken en erover berichten zonder maagzuur. Bij elk bericht schieten we volledig in de kramp. Dat is het tijdsbeeld van het eerste decennium van deze eeuw. De krampjaren.

zaterdag 17 november 2007

Sollicitatiedienst voor werklozen

Het UWV betaalt 900.000 euro aan een bedrijf dat sollicitatiebrieven gaat schrijven namens WW-ers en WAO-ers bij het UWV. Er zijn volgens het UWV veel werklozen die heel goed zijn in hun werk, maar het moeilijk vinden zichzelf in een brief te verkopen. Vandaar dat een bedrijf dat gaat doen. Studenten gaan de brieven schrijven voor bouwvakkers. Leuk hoor en zo hoeven die werklozen wellicht ook niet meer keer op keer in een sollicitatieklasje gereïntegreerd te worden.

Maar iiwi wil dit wel breder trekken. Er zijn ook heel veel mensen die heel goed zijn in hun werk, maar het moeilijk vinden zichzelf te verkopen in een sollicitatiegesprek. Wie gaat er een bedrijf opzetten met mensen die voor anderen naar een sollicitatiegesprek gaan?

En dan, dan is er nog een stap te zetten. Wie o wie wil er voor mij gaan werken?

Er gaat niets boven het Noorden

De Zuiderzeelijn is door het kabinet geschrapt. Er was geld voor een hypersnelle magneetspoorlijn, maar die ging niet door. Er kwam geld voor een snelle normale spoorlijn, maar die ging niet door. Er werd geld gereserveerd voor een gewone spoorlijn en nu is er alleen nog geld voor een ringweg rond Groningen. Het Noorden voelt zich buiten spel gezet, niet bij de flitsende randstad horen.
Noordense politici sputteren en sputteren, maar halen niet door. iiwi weet de oplossing! Kom op Noorden, sluit de gaskraan van Slochteren! Een cordon sanitaire rond de pijpen naar de Waddenzee. Stop het Ja-knikken!
Eens kijken hoe snel het Noorden weer bij de randstad hoort.

vrijdag 9 november 2007

Boekrecensie

Stemmen uit zee - Dan Sleigh

Uit! Een dikke maand ploeteren, dat wel. Met liefde hoor, net als met Rosenboom, maar het is wel ploeteren. En de Rosenboom is een van de mooiste boeken ooit geworden in mijn beleving, dus wie weet wat er met deze gebeurt.

De sfeer van het boek beklijft tot nu het beste. Je ziet de kolonie (en de VOC) opgericht worden, en ook langzaam weer ten ondergaan aan vriendjespolitiek, corruptie en baantjesjagers. En met de teloorgang van de VOC gaan ook de personages uit deze roman ten onder. Zij hebben eigenlijk verder geen band met de VOC, maar worden toch door de VOC vermorzeld. Net zoals de oorspronkelijke bewoners weggevaagd worden, uiteindelijk. Niet eens bewust in het begin. Pas veel later, bij de baantjesjagers en de corruptie worden ze echt gewoon en masse neergeschoten. Maar hun cultuur, hun manier van leven wordt vanaf het begin onmogelijk gemaakt.
In het eerste deel wint de Khoi-man nog, die een andere stam hun runderen laat verkopen aan de VOC, om ze van de VOC weer te stelen om zo herder te worden, de hoogst mogelijke titel in zijn cultuur. Maar uiteindelijk wordt de grond gewoon van de VOC, waardoor de oorspronkelijke bevolking geen herder meer kan worden. En zonder vee ben je niets.
Zo vergaat het ook het Khoi meisje dat opgenomen wordt bij de stichter van de kolonie, van Riebeeck. En eigenlijk alle andere figuren. Allen worden geplet door de maalstenen van de VOC. Wat overblijft zijn de heren XVII.

Het aardige van het boek vind ik dat je de research van het boek nog heel erg in de roman aantreft. Het is eigenlijk geromantiseerde research. Ik voelde nog de brieven en scheepsberichten die dan Sleigh voor dit boek gelezen moet hebben. In een stoffige kamer vol met Zeventiende euwse scheepsrollen, zo stel ik mij voor, waar weinig licht naar binnen komt, en hij zit achter een houten tafel, rol voor rol voorzichtig uitspreidend, lezend voor het perkament onder zijn vingers vergaat.

vrijdag 2 november 2007

De geneugten des levens

Het stadhuis in Utrecht, het mooie gebouw van Enric Miralles, moet worden schoongemaakt aan de buitenkant. Een grote steiger is natuurlijk lelijk in het stadsbeeld, dus kan daar een groot doek tegenaan. En, oh win-win situatie, daarop kan een reclameboodschap. Reclame is schijnbaar namelijk niet lelijk in het stadsbeeld. Bovendien wordt uit de opbrengst een gedeelte van de schoonmaakoperatie betaald.
Nu blijft het natuurlijk de gemeente, en ook Utrecht heeft de softe christen van de Christen Unie in de raad, van wie harry Holland gewaarschuwd moet worden tegen de grote geneugten des leven. Kortom, het moest wel verantwoorde reclame worden. Geen reclame voor drank. Geen reclame van de beroemde rokende cowboy. Geen half of geheel ontklede vrouwen. En mannen denk ik, maar daarover heb ik de gemeenteraad niet gehoord. Geen sex, drugs of rock'n roll derhalve. Met glazen Ale hangen aan de borsten van ontklede mensen, terwijl je erna geniet van een sigaret, dat is beperkt tot het paradijs.
Maar gelukkig, er is nog een verslaving, waar we ons van rijkswege in dit leven gewoon nog onbeperkt aan mogen laven. Gokken! Dus hing er wekenlang een 20 bij 30 meter spandoek aan het gemeentehuis om ons te wijzen op de grootste postcodekanjer ooit.

vrijdag 26 oktober 2007

yay, er is weer koffie II

De Ethiopische wilde koffie bleek te bestaan uit hele bonen. Voor het eerst sinds heel lang heb ik dus weer koffie gemalen. Vroeger, toen ik kindje was, hadden we een koffiemolen thuis, en maalden we onze eigen koffie. Volgens mij deden we dat zelfs met de hand. Dat vond ik altijd een leuk karwijtje. Nuja, eerlijk gezegd herinner ik me alleen de koffiemolen, niet meer het karwijtje. Misschien had ik er wel een schurfthekel aan.
Hoe dan ook, de biologische winkel heeft een koffiemaler, weliswaar een electrische, maar toch. Het leuke aan koffie malen is niet zozeer het malen, hoewel dat ook geinig is, maar de geur van koffie die zich verspreid over de ruimte. Yum.

Yay, er is weer koffie!

Ergens vorig jaar ging mijn koffiezetapparaat stuk. Nu vind ik kopen van elektronische apparaten niet direct een leuk klusje, maar het moest maar. Omdat mijn keuken en mijn aanrecht erg klein zijn, besloot ik zo'n klein espresso-apparaatje op electriciteit te kopen. Dat neemt veel minder plaats in dan een groot log koffiezetapparaat.

Wat ik niet besefte, was dat het schoonmaken van zo'n espresso-apparaatje best een gedoe is. De koffie komt los in een filter en moet dus iedere keer met een stukje papier uit het filter worden gefrunnikt en weggegooid worden. Omdat de koffie altijd nat blijft, wordt het papiertje een soort donkere drap in je vingers, dat met een platsh in de vuilnisbak valt, als er niet al druppels tussen je vingers door gesijpeld op de keukenvloer zijn gespat. In de kan en het waterreservoir blijven ook altijd kleine restjes koffieprut achter, in een bodempje water, zodat je er niet veel anders mee kunt doen dan wegspoelen en hopen dat de boel niet verstopt.

Nu vind ik slow-food best wel een leuk concept, maar om 's morgens vroeg, als ik koffie wil, met slaperige ogen, want nog geen koffie op!, tien minuten bezig te zijn om het koffiezetapparaat schoon te maken, dat bleek niet aan mij besteed. Dus dronk ik voornamelijk instant koffie.

Minder lekker, duurder, en slechter voor het milieu, dat vriesdrogen. Maar zoals ik al zei, ik houd niet van het kopen van electrische apparaten en als ik er eenmaal een heb, ga ik zeker niet voor mijn plezier er nog een kopen. Het halen van een nieuw normaal koffiezetapparaat (fuck de pads, gewoon een filter!) bleef ik uitstellen.

Vandaag heb ik eindelijk de moed opgevat om naar de Mediamarkt (yuck) te gaan en een nieuw koffiezetapparaat gekocht. Nu straks nog wilde ethiopische koffie (Aarghh!) bij de biowinkel scoren. Yay, er is weer koffie!

dinsdag 23 oktober 2007

Sterven

Gisteren keek ik naar een tegenlicht-aflevering over sterven. De oude dementerende man lag in een verpleeghuis. Hij had ooit een euthanasieverklaring getekend. Zijn vrouw hield vast aan deze verklaring. Zij vindt hem een schim van zichzelf en dat was de motivatie van hun beide om de euthanasieverklaring te tekenen. Dat nooit. Voor haar speelde natuurljk ook haar eigen emotie, het verliezen van de man die zij gekend had, en haar gezin mee. Ze hadden al een aantal keren afscheid van hem genomen, maar steeds kwam de man er weer bovenop. Het desintegreerde het gezin, haarzelf, en haar kinderen.
De verpleeghuisarts zat er duidelijk anders in. Hij is de arts van zijn patient, de man. De gevoelens van de vrouw en het gezin van de man waren voor hem in zijn besluit niet relevant. Want de man wilde was wat hij moest doen. Hij wilde, ondanks de dementie, de man zijn euthanasieverklaring laten bevestigen. De hele uitzending door had ik het gevoel dat deze arts eigenlijk geen euthanasie wilde uitvoeren, en zocht naar een weg daaruit. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat de man geen euthanasie meer wilde, omdat hij nee schudde toen de arts hem dat vroeg. De arts was heel stellig in zijn opvatting dat de man het niet meer wilde. Pas toen de interviewer hem rechtstreeks vroeg of hij dat zeker wist, zei hij 'Nee.'

Hoe moet je hiermee omgaan? Ik zou het ook niet weten. Persoonlijk zat ik meer op de lijn van de vrouw, maar mede, besef ik, omdat ik minder met de arts in zijn enorme stelligheid kon. Ieder mens is, denk ik, in zekere zin bang voor de dood. Een euthanasieverklaring kun je alleen tekenen door rationeel de angst voor de dood in te kapselen. Door er rationeel over te denken en omdat de dood zelf nog ver weg is, wordt het makkelijker om te tekenen. Op het moment dat de dood aanstaande is, maar je nog geholpen kunt worden door medisch ingrijpen, wordt die rationele beslissing veel moeilijker te nemen. Ik weet niet of je die verklaring, ooit bij volle verstand opgesteld, in die situatie nog eens moet laten herbevestigen.
Dat klinkt wel logisch. Maar wat herbevestig je dan? Dat iemand niet wil leven in de situatie waarin hij leeft, of zijn angst voor de dood? Bij een dementerende patient is dat nog veel lastiger. Hoeveel van de situatie waarin hij verkeerd beleeft hij nog bewust? De angst voor de dood wordt daardoor nog groter, want dat besef, van sterven en er niet meer zijn, dat is er altijd, denk ik. Het besef van de situatie waarin de man leeft, die is er, volgens mij, alleen volledig bij zijn vrouw en gezin. En bij de verzorgende en arts, maar die mogen daar niets mee.

Wat ik in ieder geval weet is dat ik dit nooit zo zou willen. Rillingen liepen over mijn rug bij het zien van die man, in zijn lege kamer, waar niets was behalve een ziekenhuisbed en een nachtkastje. Niets meer, een lege, witte, onpersoonlijke ruimte, dat is de wereld waarin deze man zijn laatste levensjaren slijt. Niets is meer van jezelf, zelfs je eten wordt bepaald door de verpleeghuiskeuken. Ik wil dat niet. Maar hoe ik dat moet voorkomen, weet ik niet.

Uiteindelijk wilde de arts laten onderzoeken hoe wilsbekwaam de dementerende patient nog was. Dit onderzoek kwam er niet, omdat de artsen tot de conclusie kwamen dat dit onderzoek geen uitsluitsel zou geven. De arts ging uiteindelijk verder met zijn eigen inschatting dat de man geen euthanasie meer wilde, en ging hem behandelen. Na de behandeling kwam er nog een gesprek met de arts en de dementerende man. De arts gaf de man zijn euthansieverklaring. De man verscheurde hem.

De aflevering van Tegenlicht: http://www.vpro.nl/programma/tegenlicht/afleveringen/35446091/

maandag 22 oktober 2007

Onderzoeken

Onderzoeken; altijd een leuk onderdeel van de week, het bepalen van het onzinnigste onderzoek van die week. Deze week hoef ik niet langer te zoeken, want de wetenschap heeft al op maandag gepiekt. Want wat meldde de wetenschap vandaag na jaren van diepgravend onderzoek aan stellen die proberen een kind te krijgen?

'Vaker sex verhoogt de kans op kinderen'

Duh?

woensdag 10 oktober 2007

Het begin

van een nieuw blog. Zomaar.
Ik ga minder schrijven voor mijn werk en merk dat ik het wel leuk vind om te blijven doen. Dus ga ik nu hier observaties schrijven over de wereld, iiw's world of madness.

Het is niet mijn bedoeling om iedere dag of paar dagen te moeten schrijven. Daar gingen mijn vorige blogs aan ten onder. Als ik het leuk vind schrijf ik eens iets.