yay, er is weer koffie II

De Ethiopische wilde koffie bleek te bestaan uit hele bonen. Voor het eerst sinds heel lang heb ik dus weer koffie gemalen. Vroeger, toen ik kindje was, hadden we een koffiemolen thuis, en maalden we onze eigen koffie. Volgens mij deden we dat zelfs met de hand. Dat vond ik altijd een leuk karwijtje. Nuja, eerlijk gezegd herinner ik me alleen de koffiemolen, niet meer het karwijtje. Misschien had ik er wel een schurfthekel aan.
Hoe dan ook, de biologische winkel heeft een koffiemaler, weliswaar een electrische, maar toch. Het leuke aan koffie malen is niet zozeer het malen, hoewel dat ook geinig is, maar de geur van koffie die zich verspreid over de ruimte. Yum.

Yay, er is weer koffie!

Ergens vorig jaar ging mijn koffiezetapparaat stuk. Nu vind ik kopen van elektronische apparaten niet direct een leuk klusje, maar het moest maar. Omdat mijn keuken en mijn aanrecht erg klein zijn, besloot ik zo'n klein espresso-apparaatje op electriciteit te kopen. Dat neemt veel minder plaats in dan een groot log koffiezetapparaat.

Wat ik niet besefte, was dat het schoonmaken van zo'n espresso-apparaatje best een gedoe is. De koffie komt los in een filter en moet dus iedere keer met een stukje papier uit het filter worden gefrunnikt en weggegooid worden. Omdat de koffie altijd nat blijft, wordt het papiertje een soort donkere drap in je vingers, dat met een platsh in de vuilnisbak valt, als er niet al druppels tussen je vingers door gesijpeld op de keukenvloer zijn gespat. In de kan en het waterreservoir blijven ook altijd kleine restjes koffieprut achter, in een bodempje water, zodat je er niet veel anders mee kunt doen dan wegspoelen en hopen dat de boel niet verstopt.

Nu vind ik slow-food best wel een leuk concept, maar om 's morgens vroeg, als ik koffie wil, met slaperige ogen, want nog geen koffie op!, tien minuten bezig te zijn om het koffiezetapparaat schoon te maken, dat bleek niet aan mij besteed. Dus dronk ik voornamelijk instant koffie.

Minder lekker, duurder, en slechter voor het milieu, dat vriesdrogen. Maar zoals ik al zei, ik houd niet van het kopen van electrische apparaten en als ik er eenmaal een heb, ga ik zeker niet voor mijn plezier er nog een kopen. Het halen van een nieuw normaal koffiezetapparaat (fuck de pads, gewoon een filter!) bleef ik uitstellen.

Vandaag heb ik eindelijk de moed opgevat om naar de Mediamarkt (yuck) te gaan en een nieuw koffiezetapparaat gekocht. Nu straks nog wilde ethiopische koffie (Aarghh!) bij de biowinkel scoren. Yay, er is weer koffie!

Sterven

Gisteren keek ik naar een tegenlicht-aflevering over sterven. De oude dementerende man lag in een verpleeghuis. Hij had ooit een euthanasieverklaring getekend. Zijn vrouw hield vast aan deze verklaring. Zij vindt hem een schim van zichzelf en dat was de motivatie van hun beide om de euthanasieverklaring te tekenen. Dat nooit. Voor haar speelde natuurljk ook haar eigen emotie, het verliezen van de man die zij gekend had, en haar gezin mee. Ze hadden al een aantal keren afscheid van hem genomen, maar steeds kwam de man er weer bovenop. Het desintegreerde het gezin, haarzelf, en haar kinderen.
De verpleeghuisarts zat er duidelijk anders in. Hij is de arts van zijn patient, de man. De gevoelens van de vrouw en het gezin van de man waren voor hem in zijn besluit niet relevant. Want de man wilde was wat hij moest doen. Hij wilde, ondanks de dementie, de man zijn euthanasieverklaring laten bevestigen. De hele uitzending door had ik het gevoel dat deze arts eigenlijk geen euthanasie wilde uitvoeren, en zocht naar een weg daaruit. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat de man geen euthanasie meer wilde, omdat hij nee schudde toen de arts hem dat vroeg. De arts was heel stellig in zijn opvatting dat de man het niet meer wilde. Pas toen de interviewer hem rechtstreeks vroeg of hij dat zeker wist, zei hij 'Nee.'

Hoe moet je hiermee omgaan? Ik zou het ook niet weten. Persoonlijk zat ik meer op de lijn van de vrouw, maar mede, besef ik, omdat ik minder met de arts in zijn enorme stelligheid kon. Ieder mens is, denk ik, in zekere zin bang voor de dood. Een euthanasieverklaring kun je alleen tekenen door rationeel de angst voor de dood in te kapselen. Door er rationeel over te denken en omdat de dood zelf nog ver weg is, wordt het makkelijker om te tekenen. Op het moment dat de dood aanstaande is, maar je nog geholpen kunt worden door medisch ingrijpen, wordt die rationele beslissing veel moeilijker te nemen. Ik weet niet of je die verklaring, ooit bij volle verstand opgesteld, in die situatie nog eens moet laten herbevestigen.
Dat klinkt wel logisch. Maar wat herbevestig je dan? Dat iemand niet wil leven in de situatie waarin hij leeft, of zijn angst voor de dood? Bij een dementerende patient is dat nog veel lastiger. Hoeveel van de situatie waarin hij verkeerd beleeft hij nog bewust? De angst voor de dood wordt daardoor nog groter, want dat besef, van sterven en er niet meer zijn, dat is er altijd, denk ik. Het besef van de situatie waarin de man leeft, die is er, volgens mij, alleen volledig bij zijn vrouw en gezin. En bij de verzorgende en arts, maar die mogen daar niets mee.

Wat ik in ieder geval weet is dat ik dit nooit zo zou willen. Rillingen liepen over mijn rug bij het zien van die man, in zijn lege kamer, waar niets was behalve een ziekenhuisbed en een nachtkastje. Niets meer, een lege, witte, onpersoonlijke ruimte, dat is de wereld waarin deze man zijn laatste levensjaren slijt. Niets is meer van jezelf, zelfs je eten wordt bepaald door de verpleeghuiskeuken. Ik wil dat niet. Maar hoe ik dat moet voorkomen, weet ik niet.

Uiteindelijk wilde de arts laten onderzoeken hoe wilsbekwaam de dementerende patient nog was. Dit onderzoek kwam er niet, omdat de artsen tot de conclusie kwamen dat dit onderzoek geen uitsluitsel zou geven. De arts ging uiteindelijk verder met zijn eigen inschatting dat de man geen euthanasie meer wilde, en ging hem behandelen. Na de behandeling kwam er nog een gesprek met de arts en de dementerende man. De arts gaf de man zijn euthansieverklaring. De man verscheurde hem.

De aflevering van Tegenlicht: http://www.vpro.nl/programma/tegenlicht/afleveringen/35446091/

Onderzoeken

Onderzoeken; altijd een leuk onderdeel van de week, het bepalen van het onzinnigste onderzoek van die week. Deze week hoef ik niet langer te zoeken, want de wetenschap heeft al op maandag gepiekt. Want wat meldde de wetenschap vandaag na jaren van diepgravend onderzoek aan stellen die proberen een kind te krijgen?

'Vaker sex verhoogt de kans op kinderen'

Duh?

Het begin

van een nieuw blog. Zomaar.
Ik ga minder schrijven voor mijn werk en merk dat ik het wel leuk vind om te blijven doen. Dus ga ik nu hier observaties schrijven over de wereld, iiw's world of madness.

Het is niet mijn bedoeling om iedere dag of paar dagen te moeten schrijven. Daar gingen mijn vorige blogs aan ten onder. Als ik het leuk vind schrijf ik eens iets.