donderdag 29 november 2007

Beeldvorming, jongeren en Bilal B.

Deze weken staken jonge scholieren voor beter onderwijs. Terecht, naar mijn mening. Die 1040 uren die verplicht moeten worden lesgegeven is typisch zo'n misvatting dat meten weten is en dat, _als_ er maar 1040 uur lesgegeven is, dan alles goed is. Hoe er lesgegeven wordt, dat is moeilijk meetbaar, hoeveel, dat is simpel. Zie hier het Tayloriseren van het onderwijs.
Maar goed, dat terzijde. Dit gaat namelijk over iets anders. de eerste stakingsdag, vrijdag, waren er een paar duizend scholieren die protesteerden tegen deze onzinuren. Er werden 24 gearresteerd. Je zou zeggen, de protesten zijn rustig verlopen. Niets bleek minder waar in het nieuws.
Het nieuws was dat jongeren amok hadden gemaakt. Om dit te onderstrepen werden beelden uitgezonden van... agenten die stilstaande jongeren met een wapenstok naar achteren sloegen. Nog niet zo lang geleden zouden we dat bruut en buitensporig politie-optreden hebben genoemd en dat hebben onderzocht. Nu is het blijkbaar het bewijs dat jongeren en masse hebben lopen rellen.
Dinsdag waren er nieuwe protesten. Het nieuws was dat jongeren amok hadden gepleegd en als bewijs hiervoor werden beelden uitgezonden... van agenten die jongeren keihard het museumplein afspoten met het waterkanon. Amokmakend scholieren heb ik niet gezien. In hetzelfde nieuws beelden van echte rellen, in Frankrijk. Een enorm verschil.
'Scholierenstaking loopt fors uit de hand.' Inderdaad. Maar waardoor? Zijn die beelden er wel van scholieren die amok maken? En als ze er niet zijn, waren die scholieren er dan wel? Of waren het er gewoon weer een paar?
Vanwaar die berichten? Van de politici is het logisch. De staatsecretaris wil niet toegeven aan de 1040 uur, en wat is er dan beter om lekker even de protesterende jongeren als uitschot neer te zetten? Daar doen we geen zaken mee.
Maar de media? Die behoren objectief te zijn. Maar de mensen die er werken zijn 30ers of ouder. Hun beeld van jongeren is niet positief. Het beeld van jongeren in de media is niet positief. Jongeren zijn lastig. Ze zijn luid. Ze zuipen, brallen, hangen, gaan te lang uit, luisteren niet. In alle probleemwijken hebben mensen, terecht of niet, vooral last van de jongeren. Het lijkt erop dat de reportages gemaakt zijn met dat beeld in het achterhoofd. Want dat is het beeld dat iedereen, en ook de mensen die de reportages maken, kennen. Protesterende jongeren! Komop, er zijn vast rellen! Goed zoeken! Het beeld van de iritante overlast veroorzakende jongeren moet bevestigd worden.

Een paar weken geleden was er zo'n zelfde geval van beeldvorming. Bilal B., een psychotische man, stak een agent neer en werd vervolgens doodgeschoten. Een tragische geschiedenis. Maar het werd heel veel meer. Het werd een Marokkanen probleem. Door de beeldvorming. De volgende dag opende het journaal met een reportage van 7 minuten over Bilal B. Hij bleek wel eens bij Mohammed B., de terrorist, in de huiskamer te zijn geweest. Nieuws? Nou, niet echt. Want na 7 minuten vroeg de anchorman uiteindelijk aan de verslaggever of deze dagen in de huiskamer iets te maken hadden met de daad van Bilal. "Nee", was het antwoord. Maar ja, eerst 7 minuten angst voeren. Want Bilal B. was een Marokkaan. En dus is het een Marokkanen probleem. En Marokkanen, dat is terrorisme, dat weet iedereen.
Eén vandaag had daarna een reportage over de wijk waar Bilal vandaan kwam. Een stel idiote jongeren had een auto in de fik gestoken. Om Bilal te wreken? Nu ja hoe dan ook, de reportage begon met de beelden van de straat, in het donker, met de flakkerende auto in de fik. "Zo zag deze wijk er de afgelopen nacht uit!" zei de overvoice. Nou... nee. Zo zag die ene plek er uit in die wijk. De rest van de wijk was gewoon rustig, donker. Mensen sliepen. En lazen het in de krant, of hoorden het van buren, die het hoorden van buren, die het hadden gezien op ontbijt-tv. In totaal werden er in 7 dagen 4 auto's in de fik gestoken. En de media maakte er banlieu toestanden van. Alsof de hele wijk zeven dagen lang in brand had gestaan.
Iedereen maakte met zijn eigen agenda gebruik van de daad van Bilal B. Ouders van psychotische mensen om te vragen voor meer rechten voor de ouders van psychotische mensen. Marokkaanse jongeren om hun groepsgevoel te uiten. Andere mensen in de wijk om weer eens lekker te wentelen in hun gekanker over allochtonen. Politici om hun kiezer te paaien. Niets menselijks is ons vreemd. Maar ook journalisten hadden hun agenda, hun beeld wat ze de ether in slingerden. Bilal B., dat was een Marokkaan. Dus het was een Marokkanen probleem. Ongeacht de waarheid van dat beeld. Want als het geen Marokkanen probleem is, dan maken we het een Marokkanen probleem.

We schijnen het volkomen verleerd te zijn gewoon objectief naar een situatie te kijken en erover berichten zonder maagzuur. Bij elk bericht schieten we volledig in de kramp. Dat is het tijdsbeeld van het eerste decennium van deze eeuw. De krampjaren.

zaterdag 17 november 2007

Sollicitatiedienst voor werklozen

Het UWV betaalt 900.000 euro aan een bedrijf dat sollicitatiebrieven gaat schrijven namens WW-ers en WAO-ers bij het UWV. Er zijn volgens het UWV veel werklozen die heel goed zijn in hun werk, maar het moeilijk vinden zichzelf in een brief te verkopen. Vandaar dat een bedrijf dat gaat doen. Studenten gaan de brieven schrijven voor bouwvakkers. Leuk hoor en zo hoeven die werklozen wellicht ook niet meer keer op keer in een sollicitatieklasje gereïntegreerd te worden.

Maar iiwi wil dit wel breder trekken. Er zijn ook heel veel mensen die heel goed zijn in hun werk, maar het moeilijk vinden zichzelf te verkopen in een sollicitatiegesprek. Wie gaat er een bedrijf opzetten met mensen die voor anderen naar een sollicitatiegesprek gaan?

En dan, dan is er nog een stap te zetten. Wie o wie wil er voor mij gaan werken?

Er gaat niets boven het Noorden

De Zuiderzeelijn is door het kabinet geschrapt. Er was geld voor een hypersnelle magneetspoorlijn, maar die ging niet door. Er kwam geld voor een snelle normale spoorlijn, maar die ging niet door. Er werd geld gereserveerd voor een gewone spoorlijn en nu is er alleen nog geld voor een ringweg rond Groningen. Het Noorden voelt zich buiten spel gezet, niet bij de flitsende randstad horen.
Noordense politici sputteren en sputteren, maar halen niet door. iiwi weet de oplossing! Kom op Noorden, sluit de gaskraan van Slochteren! Een cordon sanitaire rond de pijpen naar de Waddenzee. Stop het Ja-knikken!
Eens kijken hoe snel het Noorden weer bij de randstad hoort.

vrijdag 9 november 2007

Boekrecensie

Stemmen uit zee - Dan Sleigh

Uit! Een dikke maand ploeteren, dat wel. Met liefde hoor, net als met Rosenboom, maar het is wel ploeteren. En de Rosenboom is een van de mooiste boeken ooit geworden in mijn beleving, dus wie weet wat er met deze gebeurt.

De sfeer van het boek beklijft tot nu het beste. Je ziet de kolonie (en de VOC) opgericht worden, en ook langzaam weer ten ondergaan aan vriendjespolitiek, corruptie en baantjesjagers. En met de teloorgang van de VOC gaan ook de personages uit deze roman ten onder. Zij hebben eigenlijk verder geen band met de VOC, maar worden toch door de VOC vermorzeld. Net zoals de oorspronkelijke bewoners weggevaagd worden, uiteindelijk. Niet eens bewust in het begin. Pas veel later, bij de baantjesjagers en de corruptie worden ze echt gewoon en masse neergeschoten. Maar hun cultuur, hun manier van leven wordt vanaf het begin onmogelijk gemaakt.
In het eerste deel wint de Khoi-man nog, die een andere stam hun runderen laat verkopen aan de VOC, om ze van de VOC weer te stelen om zo herder te worden, de hoogst mogelijke titel in zijn cultuur. Maar uiteindelijk wordt de grond gewoon van de VOC, waardoor de oorspronkelijke bevolking geen herder meer kan worden. En zonder vee ben je niets.
Zo vergaat het ook het Khoi meisje dat opgenomen wordt bij de stichter van de kolonie, van Riebeeck. En eigenlijk alle andere figuren. Allen worden geplet door de maalstenen van de VOC. Wat overblijft zijn de heren XVII.

Het aardige van het boek vind ik dat je de research van het boek nog heel erg in de roman aantreft. Het is eigenlijk geromantiseerde research. Ik voelde nog de brieven en scheepsberichten die dan Sleigh voor dit boek gelezen moet hebben. In een stoffige kamer vol met Zeventiende euwse scheepsrollen, zo stel ik mij voor, waar weinig licht naar binnen komt, en hij zit achter een houten tafel, rol voor rol voorzichtig uitspreidend, lezend voor het perkament onder zijn vingers vergaat.

vrijdag 2 november 2007

De geneugten des levens

Het stadhuis in Utrecht, het mooie gebouw van Enric Miralles, moet worden schoongemaakt aan de buitenkant. Een grote steiger is natuurlijk lelijk in het stadsbeeld, dus kan daar een groot doek tegenaan. En, oh win-win situatie, daarop kan een reclameboodschap. Reclame is schijnbaar namelijk niet lelijk in het stadsbeeld. Bovendien wordt uit de opbrengst een gedeelte van de schoonmaakoperatie betaald.
Nu blijft het natuurlijk de gemeente, en ook Utrecht heeft de softe christen van de Christen Unie in de raad, van wie harry Holland gewaarschuwd moet worden tegen de grote geneugten des leven. Kortom, het moest wel verantwoorde reclame worden. Geen reclame voor drank. Geen reclame van de beroemde rokende cowboy. Geen half of geheel ontklede vrouwen. En mannen denk ik, maar daarover heb ik de gemeenteraad niet gehoord. Geen sex, drugs of rock'n roll derhalve. Met glazen Ale hangen aan de borsten van ontklede mensen, terwijl je erna geniet van een sigaret, dat is beperkt tot het paradijs.
Maar gelukkig, er is nog een verslaving, waar we ons van rijkswege in dit leven gewoon nog onbeperkt aan mogen laven. Gokken! Dus hing er wekenlang een 20 bij 30 meter spandoek aan het gemeentehuis om ons te wijzen op de grootste postcodekanjer ooit.