Vandaag heb ik het flesje van de Burren-shampoo weggegooid. Dat was het laatste restant van de Ierlandreis van twee jaar geleden. Dat flesje had ik gekocht in the Burren perfumery, een winkel, midden in de Burren. Je komt er niet zomaar. Er is in de weide omgeving niets. Geen dorpje, geen goede weg en geen mensen.
Ik was er op de fiets, in een rondreis door the Burren, in zeven dagen, van Lahinch naar Galway.
Ik had shower gel, thee, wierrook uit de Burren. Iedere keer als ik wierrook stookte dacht ik aand ie reis. Of als ik die thee dronk. Me waste. Maar nu zijn ze allemaal op. Het enige wat nu nog rest zijn herinneringen, foto's een een trui die gebreid is door vrouwen het de Aran-eilanden.
dinsdag 30 december 2008
zondag 9 november 2008
5 november
5 november liep ik door de stad en kon de vibraties voelen.
Ik was gewoon opgestaan, had mijn tanden gepoetst, ontbeten met koffie en gedoucht. Het leek een dag als alle andere. Het was druilerig, mistig weer. Ik voelde de druppels tegen mijn gelaat toen ik de deur opendeed. De koude wind verkilde mijn botten. Winterjassenweer. Een dag om in bed te blijven.
Maar alles veranderde toen ik eenmaal buiten was. Er was iets gaande. Iedereen leek te glimlachen. Mensen straalden van hoop en verwachting. Blank, Surinaams, van de eilanden, Marokkaanse vrouwen met hoofddoek die boodschappen deden, Turkse mannen in het koffiehuis, iedereen had het erover. Obama is verkozen tot president.
Heel Utrecht straalde. Iedereen had het gevoel dat alles nu mogelijk was. De wereld zou veranderen. Amerika zou veranderen. Wij zouden veranderen. Als in de Verenigde staten, waar acht presidenten geleden Martin Luther King een droom had, die droom verwezenlijkt kon worden, dan kon alles.
Mensen huilden van geluk. Iedereen kreeg een boost in zijn zelfvertrouwen. Ook ik zal het onmogelijke mogelijk maken. Waar Turken en Marokkanen zich door Nederland gekleineerd voelde, was er weer hoop. Waar Nederlanders zich ingeklemd voelden, was weer hoop. De lucht zinderde. Wij kunnen het ook. Want soms is wat onmogelijk lijkt alleen maar moeilijk. En moeilijkheden, kunnen overwonnen worden. Zoals Obama overwon.
Ik slenterde door de straat en langzaam veranderde mijn loop in een huppelpas. Direct veranderde ik van plan. Niks niet in bed blijven. Lekker uit lunchen gaan. Brood met geitenkaas, vijgen en dadels! Ik voelde de energie door mijn lichaam trekken. En boven mij, boven mij stopte de druilerige regen en scheen de zon. Voor het eerst in vier dagen.
Ik zag een vrouw met haar zoontje naar de auto lopen. Het jongetje was zes of zeven jaar oud, en huppelde naast zijn moeder. “Mama, heeft Obama gewonnen?”, vroeg hij. Zijn mama knikte. “Yes, Obama is de eerste zwarte president en dat is zo chill!” Een gewoon jongetje van zeven. We zijn allemaal Amerikanen.
Ik was gewoon opgestaan, had mijn tanden gepoetst, ontbeten met koffie en gedoucht. Het leek een dag als alle andere. Het was druilerig, mistig weer. Ik voelde de druppels tegen mijn gelaat toen ik de deur opendeed. De koude wind verkilde mijn botten. Winterjassenweer. Een dag om in bed te blijven.
Maar alles veranderde toen ik eenmaal buiten was. Er was iets gaande. Iedereen leek te glimlachen. Mensen straalden van hoop en verwachting. Blank, Surinaams, van de eilanden, Marokkaanse vrouwen met hoofddoek die boodschappen deden, Turkse mannen in het koffiehuis, iedereen had het erover. Obama is verkozen tot president.
Heel Utrecht straalde. Iedereen had het gevoel dat alles nu mogelijk was. De wereld zou veranderen. Amerika zou veranderen. Wij zouden veranderen. Als in de Verenigde staten, waar acht presidenten geleden Martin Luther King een droom had, die droom verwezenlijkt kon worden, dan kon alles.
Mensen huilden van geluk. Iedereen kreeg een boost in zijn zelfvertrouwen. Ook ik zal het onmogelijke mogelijk maken. Waar Turken en Marokkanen zich door Nederland gekleineerd voelde, was er weer hoop. Waar Nederlanders zich ingeklemd voelden, was weer hoop. De lucht zinderde. Wij kunnen het ook. Want soms is wat onmogelijk lijkt alleen maar moeilijk. En moeilijkheden, kunnen overwonnen worden. Zoals Obama overwon.
Ik slenterde door de straat en langzaam veranderde mijn loop in een huppelpas. Direct veranderde ik van plan. Niks niet in bed blijven. Lekker uit lunchen gaan. Brood met geitenkaas, vijgen en dadels! Ik voelde de energie door mijn lichaam trekken. En boven mij, boven mij stopte de druilerige regen en scheen de zon. Voor het eerst in vier dagen.
Ik zag een vrouw met haar zoontje naar de auto lopen. Het jongetje was zes of zeven jaar oud, en huppelde naast zijn moeder. “Mama, heeft Obama gewonnen?”, vroeg hij. Zijn mama knikte. “Yes, Obama is de eerste zwarte president en dat is zo chill!” Een gewoon jongetje van zeven. We zijn allemaal Amerikanen.
zaterdag 8 november 2008
Een lichtje van God
Uit het AD:
Op de Neude zijn op proef alle lichten al uitgeschakeld. Hierdoor
stroomt het fietsverkeer beter door. De fietsersbond is enthousiast
over de proef. Woordvoerder van Embden: "Er zijn godzijdank nog geen
ongelukken gebeurd."
Dus, waar we voorheen konden vertrouwen op verkeerslichten, legt de
fietsersbond ons leven nu weer in handen van God. Als ik moest kiezen
tussen verkeerslichten of de voorzienigheid, dan wist ik het wel. Maar
misschien wil de fietsersbond iedere zondag bidden aan God dat xij
alle fietsers op het Neude weer veilig aan de overkant laat komen deze
week?
Op de Neude zijn op proef alle lichten al uitgeschakeld. Hierdoor
stroomt het fietsverkeer beter door. De fietsersbond is enthousiast
over de proef. Woordvoerder van Embden: "Er zijn godzijdank nog geen
ongelukken gebeurd."
Dus, waar we voorheen konden vertrouwen op verkeerslichten, legt de
fietsersbond ons leven nu weer in handen van God. Als ik moest kiezen
tussen verkeerslichten of de voorzienigheid, dan wist ik het wel. Maar
misschien wil de fietsersbond iedere zondag bidden aan God dat xij
alle fietsers op het Neude weer veilig aan de overkant laat komen deze
week?
vrijdag 31 oktober 2008
Het loon van de intrest
Banken maken geld. Iedere keer als er iemand komt die een lening afsluit, wordt er nieuw geld gemaakt. 95% van al het geld is eigenlijk niet meer dan bankkrediet.
Maar banken vragen wel een prijs. Over een lening betaal je rente. En daar zit een probleem. Dat rentegeld is er namelijk helemaal niet.
Banken maken bij iedere lening nieuw geld, net zoveel als de lening. Maar ze maken niet het bedrag van de rente. Dat geld is er niet. Stel dat we met zijn alleen 100.000 euro hebben geleend. Dan is er 100.000 euro gemaakt. Er moet vijf procent rente worden betaald, dus in totaal moeten we 105.000 euro aan de bank betalen. Maar, er is maar 100.000 euro ooit gemaakt. Hoe komen we aan de resterende 5000 euro?
Die kan er alleen komen als er weer mensen zijn die geld lenen. Dan wordt er nieuw geld gemaakt, dat gebruikt kan worden als afbetaling van de rente op de eerste lening.
Iedereen ziet natuurlijk nu het probleem. Er moet steeds meer en meer geleend worden, om de rentebetaling op vroegere leningen te kunnen blijven afbetalen. Daarom wordt lenen steeds gemakkelijker. Daarom krijgt iedereen een creditcard mogelijkheid. Als we niet meer kunnen lenen, kunnen we onze schulden niet afbetalen.
Maar wat betekent dit nu voor de reële economie? Daarover in een volgend blog.
Maar banken vragen wel een prijs. Over een lening betaal je rente. En daar zit een probleem. Dat rentegeld is er namelijk helemaal niet.
Banken maken bij iedere lening nieuw geld, net zoveel als de lening. Maar ze maken niet het bedrag van de rente. Dat geld is er niet. Stel dat we met zijn alleen 100.000 euro hebben geleend. Dan is er 100.000 euro gemaakt. Er moet vijf procent rente worden betaald, dus in totaal moeten we 105.000 euro aan de bank betalen. Maar, er is maar 100.000 euro ooit gemaakt. Hoe komen we aan de resterende 5000 euro?
Die kan er alleen komen als er weer mensen zijn die geld lenen. Dan wordt er nieuw geld gemaakt, dat gebruikt kan worden als afbetaling van de rente op de eerste lening.
Iedereen ziet natuurlijk nu het probleem. Er moet steeds meer en meer geleend worden, om de rentebetaling op vroegere leningen te kunnen blijven afbetalen. Daarom wordt lenen steeds gemakkelijker. Daarom krijgt iedereen een creditcard mogelijkheid. Als we niet meer kunnen lenen, kunnen we onze schulden niet afbetalen.
Maar wat betekent dit nu voor de reële economie? Daarover in een volgend blog.
dinsdag 28 oktober 2008
Beter worden is een keuze
We moeten niet blindelings vertrouwen dat ieder ziekenhuis goede zorg levert, zegt minister Klink van Volksgezondheid. We moeten leren onze eigen verantwoordelijkheid te nemen en soms wat verder te reizen voor goede zorg.
"hallo met het Wilhelmina gasthuis, met de receptie, met Angelique!"
"Hoi, met iiwi. Zeg, ik moet binnenkort misschien geopereerd worden en wil van jullie ziekenhuis graag een lijstje met de fouten van de afgelopen jaar en ook graag van de keren dat het nog net goed afliep, kan dat?"
"..."
"hallo meneer, wat kan ik voor u doen?"
"Hallo, ik ben iiwi. Ik moet binnenkort misschien geopereerd worden en wil graag even met een wattenstaafje jullie OK swappen. Kijk, ik heb mijn petrischaaltje bij me en wil graag een kweekje maken. Als de bacteriecount onder de 10.000 blijft in de komende twee weken, kom ik graag bij jullie liggen. Dus als u me even wijst waar de witte pakken en de mondkapjes liggen, kleed ik me even om."
"..."
"hallo met het Wilhelmina gasthuis, met de receptie, met Angelique!"
"Hoi, met iiwi. Zeg, ik moet binnenkort misschien geopereerd worden en wil van jullie ziekenhuis graag een lijstje met de fouten van de afgelopen jaar en ook graag van de keren dat het nog net goed afliep, kan dat?"
"..."
"hallo meneer, wat kan ik voor u doen?"
"Hallo, ik ben iiwi. Ik moet binnenkort misschien geopereerd worden en wil graag even met een wattenstaafje jullie OK swappen. Kijk, ik heb mijn petrischaaltje bij me en wil graag een kweekje maken. Als de bacteriecount onder de 10.000 blijft in de komende twee weken, kom ik graag bij jullie liggen. Dus als u me even wijst waar de witte pakken en de mondkapjes liggen, kleed ik me even om."
"..."
maandag 27 oktober 2008
de gemeente maakt er werk van
iiwi's world of madness inderdaad.
Ik woon in de stad Utrecht, en daar hebben we mooie grachten met bomen er langs, met daarnaast een fietspad en een straat voor auto's. Nu had de gemeente een aantal jaren geleden tijdens een renovatieproject in zijn wijsheid besloten dat de weg langs de gracht verbreed moest worden. Er moesten meer auto's langs kunnen. Zo gezegd, zo gedaan, maar toen kwam het fietspad natuurlijk in de knel. Dus ook het fietspad werd naar de gracht toe opgeschoven. Leuk, maar het betekende dat er een boom midden op het fietspad kwam te staan. Die kon niet verder naar de gracht toe verplaatst worden, dus liet men het maar zo.
Fietsers laveerden daar een paar jaar omheen, maar de boom stond echt wel in de weg en het was wel gevaarlijk. Vorige maand besloot de gemeente dus om de boom om te zagen. Nu vind ik dat je heel voorzichtig moet zijn met zomaar bomen weghalen, maar in dit geval begreep ik het wel. De boom werd omgezaagd. Maar de stomp van de boom liet de gemeente gewoon staan. Die stond nog altijd midden op het fietspad, en fietsers moesten er nog steeds omheen laveren, maar ach, de boom stond nu blijkbaar niet meer in de weg.
Gelukkig is er altijd een gemeentepief die dan in de krant daar wel even iets over wil zeggen: "Op een plek waar een boom wordt gerooid, wordt doorgaans andere teruggezet. Of dat nu midden op het fietspad ook gebeurt, is nog niet bekend."
...
Daar hebben we vreselijk om gelachen, nog met de gedachte dat ze dat toch niet zouden doen. Een boom rooien omdat die in de weg staat en dan op diezelfde plaats een nieuwe boom neerzetten.
Nou, vanochtend fietste ik dus langs de gracht, en daar stond hij, midden op het fietspad. Een mooie nieuwe grote boom. Dankzij uw gemeente.
Ik woon in de stad Utrecht, en daar hebben we mooie grachten met bomen er langs, met daarnaast een fietspad en een straat voor auto's. Nu had de gemeente een aantal jaren geleden tijdens een renovatieproject in zijn wijsheid besloten dat de weg langs de gracht verbreed moest worden. Er moesten meer auto's langs kunnen. Zo gezegd, zo gedaan, maar toen kwam het fietspad natuurlijk in de knel. Dus ook het fietspad werd naar de gracht toe opgeschoven. Leuk, maar het betekende dat er een boom midden op het fietspad kwam te staan. Die kon niet verder naar de gracht toe verplaatst worden, dus liet men het maar zo.
Fietsers laveerden daar een paar jaar omheen, maar de boom stond echt wel in de weg en het was wel gevaarlijk. Vorige maand besloot de gemeente dus om de boom om te zagen. Nu vind ik dat je heel voorzichtig moet zijn met zomaar bomen weghalen, maar in dit geval begreep ik het wel. De boom werd omgezaagd. Maar de stomp van de boom liet de gemeente gewoon staan. Die stond nog altijd midden op het fietspad, en fietsers moesten er nog steeds omheen laveren, maar ach, de boom stond nu blijkbaar niet meer in de weg.
Gelukkig is er altijd een gemeentepief die dan in de krant daar wel even iets over wil zeggen: "Op een plek waar een boom wordt gerooid, wordt doorgaans andere teruggezet. Of dat nu midden op het fietspad ook gebeurt, is nog niet bekend."
...
Daar hebben we vreselijk om gelachen, nog met de gedachte dat ze dat toch niet zouden doen. Een boom rooien omdat die in de weg staat en dan op diezelfde plaats een nieuwe boom neerzetten.
Nou, vanochtend fietste ik dus langs de gracht, en daar stond hij, midden op het fietspad. Een mooie nieuwe grote boom. Dankzij uw gemeente.
donderdag 23 oktober 2008
woensdag 15 oktober 2008
Hardboiled wonderland en het einde van de wereld
Afgelopen twee weken heb ik dit schitterende boek van Haruki Murakami geherlezen. Ik moet het voor het eerst gelezen hebben in 1991, na aanleiding van een recensie in Cicero, de boekenbijlage van de Volkskrant. Deze roman is een vervlechting van twee verhalen.
Het eerste verhaal, 'Hard-Boiled Wonderland', wordt in de oneven hoofdstukken verteld. De hoofdpersoon is een naamloze einzelgänger in Tokio. Hij is calcutec, zijn bewustzijn wordt gebruikt om belangrijke bedrijfsinformatie te coderen. Na zijn zijn opdrachten schuilt hij in zijn privédomein, een cocon van films, oude jazz, en whisky. Hij raakt hij verwikkeld in een machtstrijd tussen twee systemen. Er wordt in zijn onderbewustzijn een gevaarlijk proces in gang gezet.
'Het einde van de wereld' wordt in de even hoofdstukken verteld. De hoofdpersoon komt terecht in een ommuurde stad die volmaakt gestructureerd is. Zijn taak bestaat uit het lezen van de oude dromen die als lichtdraden uit de eenhoornschedels dwarrelen. Om in de Stad te mogen blijven moet hij gescheiden worden van zijn schaduw. Wanneer duidelijk wordt dat hij hierdoor ook zijn individuele geest zal verliezen, groeit in hem het verlangen te ontsnappen uit de Stad.
Die werelden hebben met elkaar te maken. Hoe, daar kom je pas aan het eind achter. Maar door de vervlechting van de beide werelden wordt het enorm spannend. Maar eigenlijk gaat het boek, zoals bijna alle Murakami's over bewustzijn. Het vreemde is, tijdens het lezen begrijp je volkomen wat Murakami bedoelt en wat hij wil zeggen, maar naderhand uitleggen is onmogelijk. Net als bewustzijn eigenlijk.
Dit is een van de beste boeken die ik ooit gelezen heb. Het is een manga, een detective, en een roman in een. Als een boek ooit punk genoemd kan worden, is dit boek het. Een boek dat tot nadenken uitdaagd en waarin je steeds nieuwe ontdekkingen doet.
maandag 13 oktober 2008
The rich men's world
'Waar komt ons geld vandaan?'
De meeste mensen zijn ervan overtuigd dat landen en regeringen geld maken. Zij beheersen de geldpers. Maar als alleen landen geld maken, hoe komt het dan dat het geld bij de bank nooit op is?
Banken, is de algemene notie, krijgen geld van spaarders en lenen dit geld uit. Maar hoe komt het dan dat we altijd, als we aan de voorwaarden voldoen, een lening kunnen krijgen? Als je naar de bank gaat en een lening wilt van 100 euro, zegt de bank nooit: "Sorry, maar we hebben geen geld." Geld is er altijd. Overal. Hoe kan dat? En als landen en regeringen inderdaad de enigen zijn die geld maken, waarom lenen ze dan van de bank tegen rente? Ze kunnen het geld immers gewoon maken. En hoe kan het dat iedereen, bedrijven, particulieren, overheden, voor onnoemelijke bedragen geleend hebben? Waar komt al dat geld vandaan? De wereld van het geld zit anders in elkaar dan we denken.
Banken maken namelijk geld! Iedere keer als iemand een bedrag komt lenen bij de bank, wordt dat bedrag aan nieuw geld gemaakt. Hoe werkt dat? Banken lenen geld uit. Ze lenen meer geld uit dan ze eigenlijk hebben. Dat is gereguleerd door de overheid. Meestal mogen banken negen keer de waarde van de inleg van de bank uitlenen. Als een bank geld krijgt van een spaarder, dan mag van 1/9de van dat geld weer leningen gemaakt worden. 8/9 is reserve. Wat gebeurt er dan?
Stel, een bank begint. Dan stort zij een bedrag bij de centrale bank. laten we eens zeggen 1150 euro. Een bank mag dan volgens de regels 9x zoveel geld uitlenen als zij heeft ingelegd. Als er geld naar de bank wordt gebracht mag daarvan 1/10 weer omgezet worden in nieuwe leningen.
Terug naar onze nieuwe bank. Zij heeft 1150 euro ingelegd. Op het moment dat jij naar de bank gaat en een lening vraagt voor zeg, 10.000 euro, dan mag de bank dat doen. Zij stort met de computer 10.000 euro op je rekening. Dat geld is er dus niet! feitelijk heeft de bank dat geld gemaakt. Er is maar 1150 euro.
Jij koopt iets voor die 10.000 euro. Het wordt gestort op de rekening van de eigenaar, en dus die van een bank. Die bank heeft nu dus 10.000 euro. Van dit geld mag volgens de regels van 1/10 weer nieuwe leningen gemaakt worden. 1/10 van 10.000 is 1000 euro. Daarvan mag dus 9x zoveel geld geleend worden, dus de nieuwe bank mag 9000 euro uitlenen.
Maar dat uitlenen gebeurt van geld dat er eigenlijk al niet was. Er is nog steeds maar 1150 euro ingelegd. Het onderpand voor deze nieuwe lening is geen geld, maar jouw belofte dat jij de 10.000 euro gaat terugbetalen. Nou deze 9000 euro wordt natuurlijk ook weer uitgegeven (zeg door meneer A) en komt opnieuw bij een bank. Deze bank mag nu 8100 euro aan nieuwe leningen uitschrijven. Maar het totaal aan geld
is nog steeds 1100 euro. Het onderpand is geen geld maar de belofte dat meneer A het geld terugbetaald waarvan het onderpand is dat jij het geld terugbetaald.
Dit kan doorgaan en doorgaan, het nieuwe bedrag dat uitgeleend mag worden wordt steeds een beetje kleiner (10.000, 9000, 8100,7300 etc, tot 0). Aan het einde is er bijna 100.000 euro gemaakt door de bank.
Maar dit is allemaal geld dat geleend is aan mensen. In het echt is er slechts 1100 euro. Er is dus 90 keer zoveel geld gecreëerd. Kortom, banken lenen geld uit dat ze niet hebben. Nog simpeler: banken kunnen net zoveel geld creeëren als wij kunnen lenen. De ratio van 9 keer zoveel lenen als er is, is namelijk in verschillende landen en op verschillende soorten rekeningen veel hoger. 20 keer , of dertig keer, of zestig keer. Onze belofte dat wij het geld zullen terugbetalen is de onderpand. 95% van al het geld dat in omloop is op dit moment is gemaakt omdat er iemand naar de bank is gegaan en een schuldbekentenis heeft getekend. Als jij een biljet van 10 euro hebt is dat eigenlijk geen geld, maar een schuldbekentenis van iemand aan een bank voor 9,50 euro en 50 cent is geld.
Daar komt ons geld vandaan. Als wij geld lenen bij de bank, wordt er nieuw geld gemaakt. Daarom zegt een bank nooit als je een lening komt afsluiten: "We hebben geen geld." Banken lenen geen geld uit. Banken creëren geld, uit schuld. Als er niemand zou zijn die een schuldbekentenis tekende aan de bankier, zou die geen geld hebben om te lenen. Geld = schuld. Dit betekent dat er zonder schulden geen geld zou zijn. Als niemand een schuld zou hebben zou 95% van ons geld niet bestaan. :)
Dat is waarom regeringen zo paniekerig zijn bij de huidige kredietcrisis. Banken moeten geld blijven uitlenen. Als ze geen geld meer uitlenen, droogt de poel aan geld op.
Maar wat betekent dit nog meer? Heel veel meer. Dit systeem kan niet blijven voortduren. In een volgende blog zal ik uitleggen waarom.
De meeste mensen zijn ervan overtuigd dat landen en regeringen geld maken. Zij beheersen de geldpers. Maar als alleen landen geld maken, hoe komt het dan dat het geld bij de bank nooit op is?
Banken, is de algemene notie, krijgen geld van spaarders en lenen dit geld uit. Maar hoe komt het dan dat we altijd, als we aan de voorwaarden voldoen, een lening kunnen krijgen? Als je naar de bank gaat en een lening wilt van 100 euro, zegt de bank nooit: "Sorry, maar we hebben geen geld." Geld is er altijd. Overal. Hoe kan dat? En als landen en regeringen inderdaad de enigen zijn die geld maken, waarom lenen ze dan van de bank tegen rente? Ze kunnen het geld immers gewoon maken. En hoe kan het dat iedereen, bedrijven, particulieren, overheden, voor onnoemelijke bedragen geleend hebben? Waar komt al dat geld vandaan? De wereld van het geld zit anders in elkaar dan we denken.
Banken maken namelijk geld! Iedere keer als iemand een bedrag komt lenen bij de bank, wordt dat bedrag aan nieuw geld gemaakt. Hoe werkt dat? Banken lenen geld uit. Ze lenen meer geld uit dan ze eigenlijk hebben. Dat is gereguleerd door de overheid. Meestal mogen banken negen keer de waarde van de inleg van de bank uitlenen. Als een bank geld krijgt van een spaarder, dan mag van 1/9de van dat geld weer leningen gemaakt worden. 8/9 is reserve. Wat gebeurt er dan?
Stel, een bank begint. Dan stort zij een bedrag bij de centrale bank. laten we eens zeggen 1150 euro. Een bank mag dan volgens de regels 9x zoveel geld uitlenen als zij heeft ingelegd. Als er geld naar de bank wordt gebracht mag daarvan 1/10 weer omgezet worden in nieuwe leningen.
Terug naar onze nieuwe bank. Zij heeft 1150 euro ingelegd. Op het moment dat jij naar de bank gaat en een lening vraagt voor zeg, 10.000 euro, dan mag de bank dat doen. Zij stort met de computer 10.000 euro op je rekening. Dat geld is er dus niet! feitelijk heeft de bank dat geld gemaakt. Er is maar 1150 euro.
Jij koopt iets voor die 10.000 euro. Het wordt gestort op de rekening van de eigenaar, en dus die van een bank. Die bank heeft nu dus 10.000 euro. Van dit geld mag volgens de regels van 1/10 weer nieuwe leningen gemaakt worden. 1/10 van 10.000 is 1000 euro. Daarvan mag dus 9x zoveel geld geleend worden, dus de nieuwe bank mag 9000 euro uitlenen.
Maar dat uitlenen gebeurt van geld dat er eigenlijk al niet was. Er is nog steeds maar 1150 euro ingelegd. Het onderpand voor deze nieuwe lening is geen geld, maar jouw belofte dat jij de 10.000 euro gaat terugbetalen. Nou deze 9000 euro wordt natuurlijk ook weer uitgegeven (zeg door meneer A) en komt opnieuw bij een bank. Deze bank mag nu 8100 euro aan nieuwe leningen uitschrijven. Maar het totaal aan geld
is nog steeds 1100 euro. Het onderpand is geen geld maar de belofte dat meneer A het geld terugbetaald waarvan het onderpand is dat jij het geld terugbetaald.
Dit kan doorgaan en doorgaan, het nieuwe bedrag dat uitgeleend mag worden wordt steeds een beetje kleiner (10.000, 9000, 8100,7300 etc, tot 0). Aan het einde is er bijna 100.000 euro gemaakt door de bank.
Maar dit is allemaal geld dat geleend is aan mensen. In het echt is er slechts 1100 euro. Er is dus 90 keer zoveel geld gecreëerd. Kortom, banken lenen geld uit dat ze niet hebben. Nog simpeler: banken kunnen net zoveel geld creeëren als wij kunnen lenen. De ratio van 9 keer zoveel lenen als er is, is namelijk in verschillende landen en op verschillende soorten rekeningen veel hoger. 20 keer , of dertig keer, of zestig keer. Onze belofte dat wij het geld zullen terugbetalen is de onderpand. 95% van al het geld dat in omloop is op dit moment is gemaakt omdat er iemand naar de bank is gegaan en een schuldbekentenis heeft getekend. Als jij een biljet van 10 euro hebt is dat eigenlijk geen geld, maar een schuldbekentenis van iemand aan een bank voor 9,50 euro en 50 cent is geld.
Daar komt ons geld vandaan. Als wij geld lenen bij de bank, wordt er nieuw geld gemaakt. Daarom zegt een bank nooit als je een lening komt afsluiten: "We hebben geen geld." Banken lenen geen geld uit. Banken creëren geld, uit schuld. Als er niemand zou zijn die een schuldbekentenis tekende aan de bankier, zou die geen geld hebben om te lenen. Geld = schuld. Dit betekent dat er zonder schulden geen geld zou zijn. Als niemand een schuld zou hebben zou 95% van ons geld niet bestaan. :)
Dat is waarom regeringen zo paniekerig zijn bij de huidige kredietcrisis. Banken moeten geld blijven uitlenen. Als ze geen geld meer uitlenen, droogt de poel aan geld op.
Maar wat betekent dit nog meer? Heel veel meer. Dit systeem kan niet blijven voortduren. In een volgende blog zal ik uitleggen waarom.
vrijdag 10 oktober 2008
Theepot
Ik heb een nieuwe theepot gekocht, een handgegoten gietijzeren Iwachu, een langwerpige Japanse theepot.
Mensen op mijn werk verklaarden mijn voor gek, omdat ik meer dan honderd euro heb uitgegeven voor een theepot. "Smaakt de thee nou lekkerder?", vroeg iemand.
"Nee", antwoordde ik, want dat was waar. Pas nu bedenk ik dat ik had moeten antwoorden:
"Nee, maar ik word nu wel gelukkiger als ik thee inschenk."
En honderd euro om je iedere dag minstens tien keer gelukkiger te voelen, dat is toch een koopje?
Mensen op mijn werk verklaarden mijn voor gek, omdat ik meer dan honderd euro heb uitgegeven voor een theepot. "Smaakt de thee nou lekkerder?", vroeg iemand.
"Nee", antwoordde ik, want dat was waar. Pas nu bedenk ik dat ik had moeten antwoorden:
"Nee, maar ik word nu wel gelukkiger als ik thee inschenk."
En honderd euro om je iedere dag minstens tien keer gelukkiger te voelen, dat is toch een koopje?
dinsdag 7 oktober 2008
Leven op een zeepbel
Overal wordt van alles gekocht en verkocht. Dat is de economie. Iedereen koopt van alles. Andere mensen verkopen van alles. Iedereen voelt zichzelf harstikke rijk.
Zo was er Dorus. Dorus was heel goed in auto's bouwen. Hij was klein begonnen, maar had nu een heel groot bedrijf dat iedere dag auto's maakte. Maar auto's bouwen is duur. Je moet een motor maken, en een onderstel met wielen. En er waren veel mensen aan het werk die nieuwe auto's bedachten. Iedere twee jaar moest er een nieuwe auto bedacht worden, een nieuw model. Anders gingen mensen auto's van iemand anders kopen. Dorus had niet zoveel geld. Maar gelukkig kon hij geld lenen. Van een bank. Daardoor kon hij auto's bouwen. Zijn bedrijf verkocht de auto's aan autodealers.
Jasmijn was zo'n autodealer. Iedereen hing aan haar lippen als ze over de auto's in haar showroom vertelde. Ze vertelde over hoe snel de auto's kunnen rijden, en hoe goed ze bij iemand passen. Zij kon heel goed auto's verkopen. Ze had een hele mooie showroom, daar pasten meer dan zestig auto's in. Ze kocht haar auto's van Dorus. Want die maakte hele goede auto's. Dat vond iedereen. Maar ze had niet zo veel geld om zestig auto's te kunnen kopen. Maar gelukkig kon zij geld lenen. Van een bank. Daardoor kon zij auto's verkopen aan de mensen.
Stefan zag zichzelf al rijden in een mooie auto! Hij was achttien en had net zijn rijbewijs gehaald. vandaag was hij met zijn vader, Thomas, naar de schowroom van Jasmijn gegaan, om een auto te kopen. Zijn eerste echte auto. Stefan deed stoer, maar hij vond het best spannend. Stefan had een hele mooie auto gezien. Hij had gisteren al een proefrit gemaakt. De auto reed zo lekker! Hij wilde hem gelijk kopen. Maar zijn vader zei dat hij eerst moest nadenken. "Je moet nooit te enthousiast doen als je iets wilt kopen", zei Stefans vader tegen hem. De volgende dag zouden ze terug gaan naar Jasmijn, en de auto kopen. Maar Stefan had niet genoeg geld om een auto te kopen. Gelukkig kon hij geld lenen, van een bank.
Lisa was bankier. Ze werkte in een heel hoog en modern gebouw. Mensen gaven geld aan haar wat ze gespaard hadden. Andere mensen kwamen bij haar omdat ze geld wilden lenen. Ze wilde graag veel mensen die geld van haar leenden. Daar werd ze rijk van. Maar ze had niet genoeg geld om aan iedereen te lenen. Maar gelukkig kon ze geld lenen. Van een bank...
Zo was er Dorus. Dorus was heel goed in auto's bouwen. Hij was klein begonnen, maar had nu een heel groot bedrijf dat iedere dag auto's maakte. Maar auto's bouwen is duur. Je moet een motor maken, en een onderstel met wielen. En er waren veel mensen aan het werk die nieuwe auto's bedachten. Iedere twee jaar moest er een nieuwe auto bedacht worden, een nieuw model. Anders gingen mensen auto's van iemand anders kopen. Dorus had niet zoveel geld. Maar gelukkig kon hij geld lenen. Van een bank. Daardoor kon hij auto's bouwen. Zijn bedrijf verkocht de auto's aan autodealers.
Jasmijn was zo'n autodealer. Iedereen hing aan haar lippen als ze over de auto's in haar showroom vertelde. Ze vertelde over hoe snel de auto's kunnen rijden, en hoe goed ze bij iemand passen. Zij kon heel goed auto's verkopen. Ze had een hele mooie showroom, daar pasten meer dan zestig auto's in. Ze kocht haar auto's van Dorus. Want die maakte hele goede auto's. Dat vond iedereen. Maar ze had niet zo veel geld om zestig auto's te kunnen kopen. Maar gelukkig kon zij geld lenen. Van een bank. Daardoor kon zij auto's verkopen aan de mensen.
Stefan zag zichzelf al rijden in een mooie auto! Hij was achttien en had net zijn rijbewijs gehaald. vandaag was hij met zijn vader, Thomas, naar de schowroom van Jasmijn gegaan, om een auto te kopen. Zijn eerste echte auto. Stefan deed stoer, maar hij vond het best spannend. Stefan had een hele mooie auto gezien. Hij had gisteren al een proefrit gemaakt. De auto reed zo lekker! Hij wilde hem gelijk kopen. Maar zijn vader zei dat hij eerst moest nadenken. "Je moet nooit te enthousiast doen als je iets wilt kopen", zei Stefans vader tegen hem. De volgende dag zouden ze terug gaan naar Jasmijn, en de auto kopen. Maar Stefan had niet genoeg geld om een auto te kopen. Gelukkig kon hij geld lenen, van een bank.
Lisa was bankier. Ze werkte in een heel hoog en modern gebouw. Mensen gaven geld aan haar wat ze gespaard hadden. Andere mensen kwamen bij haar omdat ze geld wilden lenen. Ze wilde graag veel mensen die geld van haar leenden. Daar werd ze rijk van. Maar ze had niet genoeg geld om aan iedereen te lenen. Maar gelukkig kon ze geld lenen. Van een bank...
zaterdag 20 september 2008
Densimo
Laatst zag ik weer beelden van Belayneh Densimo. Hij was marathonloper, eind jaren tachtig. Het zijn beelden dat ik me altijd herinner en waardoor ik voor het eerst ook een marathon wilde lopen. Hij liep in de marathon van Rotterdam, een nieuw wereldrecord, voor het eerst onder de 2.07.
Ik vind de huidige marathons steriel, emotieloos. Het is te geregisseerd. Als een marathonorganisator een tijd van tussen de 2.05 en 2.06, daar zijn we inmiddels aanbeland, wil, dan wordt er een tijd tussen de 2.05 en 2.06 gelopen. Alleen het weer kan daaraan nog wat veranderen. De lopers inspireren niet. Ze lopen hard. Er zijn hazen, die de renners de eerste 20 of 30 kilometer op sleeptouw nemen. Niets wordt meer aan de renners, aan het toeval of aan de afstand en de wedstrijd overgelaten. De organisator bepaalt.
Densimo had meer. Ik weet niet precies waarom. Die race, die marathon, dat was emotie. Dat was strijd, tegen zichzelf. Dat zag je. Daar leefde je mee met de renner, voor de televisie.
Densimoh had een hele kenmerkende loopstijl. Hij bewoog zijn arm in een cirkel langs zijn lichaam. Dat is denk ik de best mogelijke omschrijving. Dat is een energieverslindende loopstijl, die hem vandaag de dag afgeleerd zou zijn. Maar hij had dat nog. Hij deed dat maar met 1 arm. Soms, als ik ren, doe ik het ook eventjes, ben ik weer de fan van 18 die hem nadoet.
Aan de finish, terwijl Densimoh het laatst opgezogen vocht tegen de dranghekken weer uitkotste, kwam een interviewer met een klein Ethiopisch jongetje. Het jongetje was zes jaar en sinds twee jaar in Nederland. Hij mocht Densimoh interviewen. "Beetje moe.", zei Densimo, die nooit een groot spreker is geworden. Kom daar nog eens voor, in 2008, waarin iedere beetje atleet een cursus media heeft gedaan en van te voren met zijn communicatie-adviseurs de standaard antwoorden op alle vragen heeft getraind.
Ook dat beeld, van dat Ethiopische jongetje, is mij bijgebleven. Misschien denk ik er ook nu weer aan, omdat het anno 2008 niet meer mogelijk is. We kijken nu heel anders naar vluchtelingen. Dat jongetje was aan gruwelijke omstandigheden en honger ontkomen, gevlucht met zijn ouders, en nu mocht hij Densimoh interviewen, die uit hetzelfde land kwam en zojuist 2.06 had gelopen. Tegenwoordig hebben we Rita Verdonk, die zegt dat vluchtelingen 6 miljard euro kosten en we zonder ze geen filebelasting zouden hoeven te betalen. Dat is toch een ander soort gevoel.
Morgen ga ik 20 kilometer rennen. Ik ga denk ik een klein stukje even Densimoh nadoen. En denken aan dat jongetje van zes, dat Densimoh mocht interviewen en hopen dat we ooit weer zoveel respect voor mensen kunnen opbrengen.
Ik vind de huidige marathons steriel, emotieloos. Het is te geregisseerd. Als een marathonorganisator een tijd van tussen de 2.05 en 2.06, daar zijn we inmiddels aanbeland, wil, dan wordt er een tijd tussen de 2.05 en 2.06 gelopen. Alleen het weer kan daaraan nog wat veranderen. De lopers inspireren niet. Ze lopen hard. Er zijn hazen, die de renners de eerste 20 of 30 kilometer op sleeptouw nemen. Niets wordt meer aan de renners, aan het toeval of aan de afstand en de wedstrijd overgelaten. De organisator bepaalt.
Densimo had meer. Ik weet niet precies waarom. Die race, die marathon, dat was emotie. Dat was strijd, tegen zichzelf. Dat zag je. Daar leefde je mee met de renner, voor de televisie.
Densimoh had een hele kenmerkende loopstijl. Hij bewoog zijn arm in een cirkel langs zijn lichaam. Dat is denk ik de best mogelijke omschrijving. Dat is een energieverslindende loopstijl, die hem vandaag de dag afgeleerd zou zijn. Maar hij had dat nog. Hij deed dat maar met 1 arm. Soms, als ik ren, doe ik het ook eventjes, ben ik weer de fan van 18 die hem nadoet.
Aan de finish, terwijl Densimoh het laatst opgezogen vocht tegen de dranghekken weer uitkotste, kwam een interviewer met een klein Ethiopisch jongetje. Het jongetje was zes jaar en sinds twee jaar in Nederland. Hij mocht Densimoh interviewen. "Beetje moe.", zei Densimo, die nooit een groot spreker is geworden. Kom daar nog eens voor, in 2008, waarin iedere beetje atleet een cursus media heeft gedaan en van te voren met zijn communicatie-adviseurs de standaard antwoorden op alle vragen heeft getraind.
Ook dat beeld, van dat Ethiopische jongetje, is mij bijgebleven. Misschien denk ik er ook nu weer aan, omdat het anno 2008 niet meer mogelijk is. We kijken nu heel anders naar vluchtelingen. Dat jongetje was aan gruwelijke omstandigheden en honger ontkomen, gevlucht met zijn ouders, en nu mocht hij Densimoh interviewen, die uit hetzelfde land kwam en zojuist 2.06 had gelopen. Tegenwoordig hebben we Rita Verdonk, die zegt dat vluchtelingen 6 miljard euro kosten en we zonder ze geen filebelasting zouden hoeven te betalen. Dat is toch een ander soort gevoel.
Morgen ga ik 20 kilometer rennen. Ik ga denk ik een klein stukje even Densimoh nadoen. En denken aan dat jongetje van zes, dat Densimoh mocht interviewen en hopen dat we ooit weer zoveel respect voor mensen kunnen opbrengen.
zaterdag 23 augustus 2008
tot de kern
In de jaren tachtig deed ik mee aan demonstraties tegen kernenergie. Daarbij moet worden aangetekend dat ik toen veertien was. We deden lessen maatschappijleer over demonstreren, kernenergie en politiek. Ik liep mee in een demonstratie in mijn woonplaats, Delfzijl. Datzelfde jaar ging ik mee op excursie naar Dodenwaard, vanuit mijn school, omdat ik de andere kant van het verhaal ook wilde horen. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat we kernenergie niet zouden moeten doen.
Nu, dertig jaar later, schijn je weer je positie te moeten bepalen omtrent kernenergie. Blijkbaar is het kernenergieprobleem veranderd. Prominenten, politici dan vooral, propageren dat we het milieuprobleem niet anders kunnen oplossen dan met kernenergie. Daarover is nu langzaam publiek debat ontstaan in kranten en op internet. Nou, bij deze ga ik dan opnieuw mijn positie bepalen.
Waarom moeten we af van gas en olie als energiebron? Daarvoor zijn drie redenen: Het is vervuilend, het spul raakt op en we moeten ervoor zaken doen met landen waar je liever niet afhankelijk van bent, zoals Rusland, Nigeria, Iran en Saoedi Arabië.
Is kernenergie hiervoor een goede vervanging? Nee. Het is vervuilend, uranium raakt op en we moeten ervoor zaken doen met regimes waar je liever niet afhankelijk van bent, zoals Rusland en Congo.
Waarom wordt kernenergie dan toch als _de_ oplossing aangedragen voor onze problemen met gas en olie? Dat komt omdat het milieuprobleem eenzijdig wordt gezien als een CO2 probleem. Daar is kernenergie inderdaad een oplossing voor, want er komt geen CO2
vrij. Maar het vervangen van de ene vervuiling voor de andere, van het ene nare regime door het andere en van de ene eindige grondstof door de andere is natuurlijk geen oplossing. Dat is wederom het voor je uitschuiven van het probleem. Dat doen we al zo'n dertig jaar. En dat is het echte probleem.
Nu, dertig jaar later, schijn je weer je positie te moeten bepalen omtrent kernenergie. Blijkbaar is het kernenergieprobleem veranderd. Prominenten, politici dan vooral, propageren dat we het milieuprobleem niet anders kunnen oplossen dan met kernenergie. Daarover is nu langzaam publiek debat ontstaan in kranten en op internet. Nou, bij deze ga ik dan opnieuw mijn positie bepalen.
Waarom moeten we af van gas en olie als energiebron? Daarvoor zijn drie redenen: Het is vervuilend, het spul raakt op en we moeten ervoor zaken doen met landen waar je liever niet afhankelijk van bent, zoals Rusland, Nigeria, Iran en Saoedi Arabië.
Is kernenergie hiervoor een goede vervanging? Nee. Het is vervuilend, uranium raakt op en we moeten ervoor zaken doen met regimes waar je liever niet afhankelijk van bent, zoals Rusland en Congo.
Waarom wordt kernenergie dan toch als _de_ oplossing aangedragen voor onze problemen met gas en olie? Dat komt omdat het milieuprobleem eenzijdig wordt gezien als een CO2 probleem. Daar is kernenergie inderdaad een oplossing voor, want er komt geen CO2
vrij. Maar het vervangen van de ene vervuiling voor de andere, van het ene nare regime door het andere en van de ene eindige grondstof door de andere is natuurlijk geen oplossing. Dat is wederom het voor je uitschuiven van het probleem. Dat doen we al zo'n dertig jaar. En dat is het echte probleem.
zondag 17 augustus 2008
Joepie, ik word spion!
Als kindje was ik dol op James Bond. Niet zozeer om de bikinimeisjes, waarvan ik het maar vreemd vond dat James er steeds op viel, of de keiharde actie met Chinezen met stalen vullingen en onthoofdende hoeden, maar om de gadgets die hij had. Q was mijn held! James was de eerste met een palmtop, de eerste met een telefoon met camera, en had zo'n pen waar de vulling met zo'n vaart uitschoot dat de tegenstander erdoor gedood kon worden. Hij dronk welliswaar martini, maar ik nam aan dat dat geen absolute voorwaarde was, en dat "Sinaasappelsap, vers" ook best een leuke kreet zou zijn bij de bar. en let's face it, "Mijn naam is Wii, iiwi.", is ook gelijk lekkere productplacement, goed voor de inkomsten.
Gelukkig, dankzij MI5 kan ik nu ook 007 worden. De dienst zoekt namelijk homoseksuelen die spion willen worden. Homo's en lesbiennes zijn namelijk, volgens de dienst, al sinds hun jeugd bezig met zich anders voordoen dan ze zijn, dus zijn ze er erg goed in. Echt waar. Ik ga morgen een pak huren en op gesprek!
Gelukkig, dankzij MI5 kan ik nu ook 007 worden. De dienst zoekt namelijk homoseksuelen die spion willen worden. Homo's en lesbiennes zijn namelijk, volgens de dienst, al sinds hun jeugd bezig met zich anders voordoen dan ze zijn, dus zijn ze er erg goed in. Echt waar. Ik ga morgen een pak huren en op gesprek!
zondag 4 mei 2008
Slechte dag
Je weet dat de dag niet meer goed gaat komen als je allebei je lezen in hetzelfde oog steekt.
vrijdag 2 mei 2008
Wandelschoenen
Ik ga binnenkort op wandelvakantie in Italië en heb nieuwe wandelschoenen nodig. Nu is, in tegenstelling tot het kopen van kleren, het aanschaffen van schoenen niet een van mijn favoriete bezigheden.
Ik heb twee paar schoenen. Een paar gewone schoenen en een paar runningshoes. De lol van veel schoenen kopen is mij vreemd. Je hebt geen keus dan die vreselijke verkopers te woord staan, en je moet ze passen, het duurt uren en iedereen kan je voetengeur ruiken.
Het liefst zou ik naar zo'n winkel gaan als Kathmandu of zo, maar dat is gelijk 50 of meer euro duurder dan de bergschoenen bij Perrysport. Heb ik dat over voor alleen de winkel? En dan de keuze. Het liefst heb ik eerlijke wandelschoenen, maar op het gebied van eerlijke schoenen leeft de wereld nog in het prehistorisch tijdperk helaas. Niets over te vinden. Ja, wat sneakers, maar daar loop je geen lange afstanden op, offroad.
Meindl dan maar, dat heeft in ieder geval een brede neus, voor mijn absoluut niet welgevormde voeten. En het is een Duits familiebedrijf, meldt een website. In de hoop dat die hun productie niet uit handen hebben uitbesteed aan Filipijnse sweatshops, dan maar. Maar die meidl schoenen hebben hun naam niet mee. Ze heten safari, of Borneo of Tibet. Is dat niet overdreven? Ik ga slechts naar italië, en heb niet echt plannen voor wandeltochten in de donkere oerwoud van Borneo, laat staan de hoogvlaktes van Tibet.
Zuchtend, met een knellende band om mijn longen van de spanning, ga ik dan maar, op weg naar de wadelschoenen...
Ik heb twee paar schoenen. Een paar gewone schoenen en een paar runningshoes. De lol van veel schoenen kopen is mij vreemd. Je hebt geen keus dan die vreselijke verkopers te woord staan, en je moet ze passen, het duurt uren en iedereen kan je voetengeur ruiken.
Het liefst zou ik naar zo'n winkel gaan als Kathmandu of zo, maar dat is gelijk 50 of meer euro duurder dan de bergschoenen bij Perrysport. Heb ik dat over voor alleen de winkel? En dan de keuze. Het liefst heb ik eerlijke wandelschoenen, maar op het gebied van eerlijke schoenen leeft de wereld nog in het prehistorisch tijdperk helaas. Niets over te vinden. Ja, wat sneakers, maar daar loop je geen lange afstanden op, offroad.
Meindl dan maar, dat heeft in ieder geval een brede neus, voor mijn absoluut niet welgevormde voeten. En het is een Duits familiebedrijf, meldt een website. In de hoop dat die hun productie niet uit handen hebben uitbesteed aan Filipijnse sweatshops, dan maar. Maar die meidl schoenen hebben hun naam niet mee. Ze heten safari, of Borneo of Tibet. Is dat niet overdreven? Ik ga slechts naar italië, en heb niet echt plannen voor wandeltochten in de donkere oerwoud van Borneo, laat staan de hoogvlaktes van Tibet.
Zuchtend, met een knellende band om mijn longen van de spanning, ga ik dan maar, op weg naar de wadelschoenen...
vrijdag 4 april 2008
iiwi's olijven
Sinds deze zomer heb ik een olijvenboompje in mijn vensterbank staan. En in de herfst had ik oogst: 15 kleine olijfjes. Ik heb ze geplukt en in een weckfles met zout water gedaan. Deze week heb ik een speciaal porcelijnen olijfpotje gekocht en nu eet ik ze in de pasta. sommige hele kleintjes zijn hard gebleven, maar de rest zijn zacht en zilt geworden.
Mijn eerste eigen olijven!
Mijn eerste eigen olijven!
dinsdag 1 april 2008
zondag 16 maart 2008
6
De slak was sinds kort minister. Zijn Ministerie was niet erg bekend en de slak zelf ook niet. Hij kon, in tegenstelling tot de leeuw, gewoon bij de Boni sla kopen, zonder herkend te worden.
Maar zijn Ministerie was wel van belang. Het was het meest miskende Ministerie van alle. Het was het Ministerie van Traagheid.
Tijdens de vergaderingen zij hij niet veel. Hij had niet veel plannen. Dat liet hij liever aan anderen over. Die waren daar veel beter in, in het bedenken van plannen.
De slak werd ook niet erg gewaardeerd, door de andere dieren. Tijdens de troonrede zat hij er een beetje voor spek en bonen bij. Het ging nooit over hem. Dus hoefde de cameraman nooit de camera te zwenken om hem in beeld te brengen.
Niet zoals bijvoorbeeld leeuw. Die werd erg belangrijk gevonden. Die was Minister-President. Hij zat de vergadering voor. En een keer per week, op vrijdag, gaf hij een persconferentie. Alle muskieten uit heel het land kwamen dan naar zijn kamer.
"Kom maar met uw vragen", zei leeuw dan.
"We hebben eigenlijk niets te vragen", zeiden de muskieten.
"Vraagt u toch maar," zei de leeuw, "We zijn er nu toch."
Alle andere ministers maakten plannen. Grote plannen. Maar soms, dan kwam zo'n plan ineens in de tweede of derde versnelling. En dat moest je niet hebben, als minister. Als minister zat je vier jaar. Stel je voor dat je plan af was voor die vier jaar om waren. Dan moest je een nieuw plan bedenken.
De Tweede kamer ging dan vragen stellen. "We hebben het plan doorgegeven aan slak, van het ministerie van traagheid," zei de minister dan. "Die gaat er naar kijken en dan aan ons terug berichten. Zo komen we beslagen ten ijs."
Dan kreeg de slak ineens televisietijd. En kwamen alle muskieten naar zijn kantoor.
"Is het al af?", vroegen ze dan.
"Wordt het mooi?"
"Is het blauw?"
"Wie gaat dat betalen?"
De slak keek dan gedistingeerd de ruimte in. Daarna liep hij langzaam naar de microfoon.
"Rustig aan," zei hij dan, met een diepe stem "Laten we dat eerst eens goed bekijken."
Bijna alle plannen van de ministeries, kwamen ooit bij het ministerie van traagheid.
Maar zijn Ministerie was wel van belang. Het was het meest miskende Ministerie van alle. Het was het Ministerie van Traagheid.
Tijdens de vergaderingen zij hij niet veel. Hij had niet veel plannen. Dat liet hij liever aan anderen over. Die waren daar veel beter in, in het bedenken van plannen.
De slak werd ook niet erg gewaardeerd, door de andere dieren. Tijdens de troonrede zat hij er een beetje voor spek en bonen bij. Het ging nooit over hem. Dus hoefde de cameraman nooit de camera te zwenken om hem in beeld te brengen.
Niet zoals bijvoorbeeld leeuw. Die werd erg belangrijk gevonden. Die was Minister-President. Hij zat de vergadering voor. En een keer per week, op vrijdag, gaf hij een persconferentie. Alle muskieten uit heel het land kwamen dan naar zijn kamer.
"Kom maar met uw vragen", zei leeuw dan.
"We hebben eigenlijk niets te vragen", zeiden de muskieten.
"Vraagt u toch maar," zei de leeuw, "We zijn er nu toch."
Alle andere ministers maakten plannen. Grote plannen. Maar soms, dan kwam zo'n plan ineens in de tweede of derde versnelling. En dat moest je niet hebben, als minister. Als minister zat je vier jaar. Stel je voor dat je plan af was voor die vier jaar om waren. Dan moest je een nieuw plan bedenken.
De Tweede kamer ging dan vragen stellen. "We hebben het plan doorgegeven aan slak, van het ministerie van traagheid," zei de minister dan. "Die gaat er naar kijken en dan aan ons terug berichten. Zo komen we beslagen ten ijs."
Dan kreeg de slak ineens televisietijd. En kwamen alle muskieten naar zijn kantoor.
"Is het al af?", vroegen ze dan.
"Wordt het mooi?"
"Is het blauw?"
"Wie gaat dat betalen?"
De slak keek dan gedistingeerd de ruimte in. Daarna liep hij langzaam naar de microfoon.
"Rustig aan," zei hij dan, met een diepe stem "Laten we dat eerst eens goed bekijken."
Bijna alle plannen van de ministeries, kwamen ooit bij het ministerie van traagheid.
vrijdag 29 februari 2008
verloren
Vandaag was ik bij de bio-natuurvoedingswinkel. Ze hadden aardbeien, uit de kassen van Spanje, in de aanbieding. De eigenaar zei dat hij meedeed met een actie van 30 bio-natuurvoedingswinkels.
Later, buiten, kwam ik tot het besef dat we verloren hebben.
Later, buiten, kwam ik tot het besef dat we verloren hebben.
dinsdag 26 februari 2008
Jonge man
Over twee maanden word ik veertig.
Vanochtend stak een mevrouw met grijze krullen de straat over.
Ze kwam tot mijn schouder, dus ik moest naar beneden kijken.
"Goedemorgen", zei ik.
Zij kwam maar tot mijn schouder, dus ze moest omhoog kijken.
"Goedemorgen, jongeman", zei zij terug.
Vanochtend stak een mevrouw met grijze krullen de straat over.
Ze kwam tot mijn schouder, dus ik moest naar beneden kijken.
"Goedemorgen", zei ik.
Zij kwam maar tot mijn schouder, dus ze moest omhoog kijken.
"Goedemorgen, jongeman", zei zij terug.
zondag 24 februari 2008
Ganzen
Laatst gaf ik ganzen te eten.
Ganzen zijn enigzins domme beesten. Als je een stukje brood voor hun zwemvliezen gooit, kijken ze eerst met hun hoofd in de lucht rond. Voordat ze door hebben waar het stukje brood gevallen is hebben de eenden het al weggekaapt.
Laatst zag ik in een of andere actualiteitenrubriek 'Hoe gevaarlijk zijn ganzen voor het vliegverkeer?' Het lijkt me dat dat qua gevaar eigenlijk omgekeerd zou moeten zijn. 'Hoe gevaarlijk is het vliegverkeer voor ganzen?'
Ganzen zijn enigzins domme beesten. Als je een stukje brood voor hun zwemvliezen gooit, kijken ze eerst met hun hoofd in de lucht rond. Voordat ze door hebben waar het stukje brood gevallen is hebben de eenden het al weggekaapt.
Laatst zag ik in een of andere actualiteitenrubriek 'Hoe gevaarlijk zijn ganzen voor het vliegverkeer?' Het lijkt me dat dat qua gevaar eigenlijk omgekeerd zou moeten zijn. 'Hoe gevaarlijk is het vliegverkeer voor ganzen?'
woensdag 20 februari 2008
doorrijden
Vorig jaar werd de wijk Ondiep, waar ik woon, een aantal dagen hermetisch van de bewoonde wereld afgesloten me potige mannen en dito hekwerken. Een agent had een buurtbewoner neergeschoten, wat leidde tot spanningen in de buurt. Logisch. Een aantal groepen mensen die het wel leuk vonden te rellen, gooide olie op het vuur en uiteindelijk vond de burgermoeder dat de wijk maar afgesloten moest worden om tot rust te komen. Nu is er onderzoek gedaan en de agent wordt niet vervolgd,want het was noodweer. Daarin heeft het OM vast gelijk, maar iets uit het onderzoek viel me erg op, en deed me afvragen of we eigenlijk wel iets hebben aan de politie. Dit stond namelijk in de krant van vandaag:
'Op 1 november is voor het onderzoek de schietpartij gereconstrueerd. Toen de agenten in de Boerhaavelaan aankwamen, hoorden ze, zo verklaarden ze, op de hoek van de straat een man schreeuwen: ‘Kankerlijers, ik maak jullie dood.’ Ze gingen kijken wat er aan de hand was en ze zagen er een groepje mensen op straat staan. De agenten wilden weer doorrijden [...]'
Een paar minuten lang hield ik de krant verbijsterd in mijn handen terwijl mijn ogen continu die zin lazen: 'De agenten wilden weer doorrijden'. Er is een groep mannen. Een van hen heeft een mes in zijn handen. Die roept: "Kankerlijers, ik maak jullie dood." De agenten wilden weer doorrijden.
Ik vraag me nu af wanneer agenten niet meer doorrijden. Wanneer agenten vanuit hun protocollen, die ze vast hebben, de opdracht hebben in te grijpen en iets te doen.
'Op 1 november is voor het onderzoek de schietpartij gereconstrueerd. Toen de agenten in de Boerhaavelaan aankwamen, hoorden ze, zo verklaarden ze, op de hoek van de straat een man schreeuwen: ‘Kankerlijers, ik maak jullie dood.’ Ze gingen kijken wat er aan de hand was en ze zagen er een groepje mensen op straat staan. De agenten wilden weer doorrijden [...]'
Een paar minuten lang hield ik de krant verbijsterd in mijn handen terwijl mijn ogen continu die zin lazen: 'De agenten wilden weer doorrijden'. Er is een groep mannen. Een van hen heeft een mes in zijn handen. Die roept: "Kankerlijers, ik maak jullie dood." De agenten wilden weer doorrijden.
Ik vraag me nu af wanneer agenten niet meer doorrijden. Wanneer agenten vanuit hun protocollen, die ze vast hebben, de opdracht hebben in te grijpen en iets te doen.
maandag 11 februari 2008
Boekrecensie
Lizard - Banana Yoshimoto
Delicate, kleine, beschouwende verhalen, net zo kwetsbaar als het bijna rijstpapier waarop ze zijn uitgegeven. Verhalen als de eerste lentedag, waar de zon de kille lucht net genoeg opwarmt en je in verwachting laat voor de warme zonnige dagen die nog gaan komen. Maar pas op, voor je het weet heb je een papercut.
Het zijn kleine verhalen en er gebeurt niet veel, maar het gaat wèl ergens over. Het gaat over hoop, verlangen, kleine dingen in het leven die iets veranderen. Blijkbaar levert dat een vrouwelijk boek op, gezien sommige andere recensies die ik gelezen heb.
Er zijn inderdaad geen grote gebaren of intens diepe emoties en inzichten. Maar geef eens toe, als jij op het terras zit, fluitje in de hand, terwijl de lucht langzaam donkerblauw wordt en je je leven overdenkt; hoeveel grote intens diepe emoties heb je eigenlijk gehad? En hoe vaak is emotie als een ondergaande zon, lammetjes in de wei of een jong poesje in je hand? Geen groot gebaar van overweldigende verzwelgend gevoel, maar een zacht plekje, warm brandend in je borst? Zo'n boek is dit boek van Banana Yoshimoto. een klein brandend warm plekje hoop in je hart.
dinsdag 1 januari 2008
Boekstatistieken!
Gelezen in 2007:
47 boeken.
1 uit Denemarken, 3 uit Marokko, 11 uit Nederland, 3 uit Italië, 1 uit Portugal, 8 uit de VS, 5 uit Japan, 3 uit België, 4 uit Engeland, 2 uit Ierland, 1 uit Spanje, 1 uit Zuid-Afrika, 1 uit Congo, 1 uit Duitsland en 2 uit Finland.
Gekocht in 2007: 45 boeken, waarvan gelezen... 5. :)
Boeken _uit_ 2007 in mijn collectie: 4. (Meneer Verona daalt de heuvel af, Tegenspel, Kersenbloed en Vissen op zalm in Jemen). Dat zegt niet zoveel, want bijna alle boeken uit 2006 heb ik in 2007 gekocht. Dat is een nadeel van een mtTBR, je ligt zo achter.
Boeken uit 2007 gelezen: 6.
Gecrosst in 2007: 276 boeken, waarvan gevangen 64. (In totaal nu 818 boeken vrijgelaten en 229 vangsten.)
47 boeken.
1 uit Denemarken, 3 uit Marokko, 11 uit Nederland, 3 uit Italië, 1 uit Portugal, 8 uit de VS, 5 uit Japan, 3 uit België, 4 uit Engeland, 2 uit Ierland, 1 uit Spanje, 1 uit Zuid-Afrika, 1 uit Congo, 1 uit Duitsland en 2 uit Finland.
Gekocht in 2007: 45 boeken, waarvan gelezen... 5. :)
Boeken _uit_ 2007 in mijn collectie: 4. (Meneer Verona daalt de heuvel af, Tegenspel, Kersenbloed en Vissen op zalm in Jemen). Dat zegt niet zoveel, want bijna alle boeken uit 2006 heb ik in 2007 gekocht. Dat is een nadeel van een mtTBR, je ligt zo achter.
Boeken uit 2007 gelezen: 6.
Gecrosst in 2007: 276 boeken, waarvan gevangen 64. (In totaal nu 818 boeken vrijgelaten en 229 vangsten.)
Abonneren op:
Posts (Atom)