vrijdag 29 februari 2008

verloren

Vandaag was ik bij de bio-natuurvoedingswinkel. Ze hadden aardbeien, uit de kassen van Spanje, in de aanbieding. De eigenaar zei dat hij meedeed met een actie van 30 bio-natuurvoedingswinkels.
Later, buiten, kwam ik tot het besef dat we verloren hebben.

dinsdag 26 februari 2008

Jonge man

Over twee maanden word ik veertig.

Vanochtend stak een mevrouw met grijze krullen de straat over.
Ze kwam tot mijn schouder, dus ik moest naar beneden kijken.
"Goedemorgen", zei ik.
Zij kwam maar tot mijn schouder, dus ze moest omhoog kijken.
"Goedemorgen, jongeman", zei zij terug.

zondag 24 februari 2008

Ganzen

Laatst gaf ik ganzen te eten.
Ganzen zijn enigzins domme beesten. Als je een stukje brood voor hun zwemvliezen gooit, kijken ze eerst met hun hoofd in de lucht rond. Voordat ze door hebben waar het stukje brood gevallen is hebben de eenden het al weggekaapt.

Laatst zag ik in een of andere actualiteitenrubriek 'Hoe gevaarlijk zijn ganzen voor het vliegverkeer?' Het lijkt me dat dat qua gevaar eigenlijk omgekeerd zou moeten zijn. 'Hoe gevaarlijk is het vliegverkeer voor ganzen?'

woensdag 20 februari 2008

doorrijden

Vorig jaar werd de wijk Ondiep, waar ik woon, een aantal dagen hermetisch van de bewoonde wereld afgesloten me potige mannen en dito hekwerken. Een agent had een buurtbewoner neergeschoten, wat leidde tot spanningen in de buurt. Logisch. Een aantal groepen mensen die het wel leuk vonden te rellen, gooide olie op het vuur en uiteindelijk vond de burgermoeder dat de wijk maar afgesloten moest worden om tot rust te komen. Nu is er onderzoek gedaan en de agent wordt niet vervolgd,want het was noodweer. Daarin heeft het OM vast gelijk, maar iets uit het onderzoek viel me erg op, en deed me afvragen of we eigenlijk wel iets hebben aan de politie. Dit stond namelijk in de krant van vandaag:
'Op 1 november is voor het onderzoek de schietpartij gereconstrueerd. Toen de agenten in de Boerhaavelaan aankwamen, hoorden ze, zo verklaarden ze, op de hoek van de straat een man schreeuwen: ‘Kankerlijers, ik maak jullie dood.’ Ze gingen kijken wat er aan de hand was en ze zagen er een groepje mensen op straat staan. De agenten wilden weer doorrijden [...]'
Een paar minuten lang hield ik de krant verbijsterd in mijn handen terwijl mijn ogen continu die zin lazen: 'De agenten wilden weer doorrijden'. Er is een groep mannen. Een van hen heeft een mes in zijn handen. Die roept: "Kankerlijers, ik maak jullie dood." De agenten wilden weer doorrijden.
Ik vraag me nu af wanneer agenten niet meer doorrijden. Wanneer agenten vanuit hun protocollen, die ze vast hebben, de opdracht hebben in te grijpen en iets te doen.

maandag 11 februari 2008

Boekrecensie


Lizard - Banana Yoshimoto

Delicate, kleine, beschouwende verhalen, net zo kwetsbaar als het bijna rijstpapier waarop ze zijn uitgegeven. Verhalen als de eerste lentedag, waar de zon de kille lucht net genoeg opwarmt en je in verwachting laat voor de warme zonnige dagen die nog gaan komen. Maar pas op, voor je het weet heb je een papercut.

Het zijn kleine verhalen en er gebeurt niet veel, maar het gaat wèl ergens over. Het gaat over hoop, verlangen, kleine dingen in het leven die iets veranderen. Blijkbaar levert dat een vrouwelijk boek op, gezien sommige andere recensies die ik gelezen heb.

Er zijn inderdaad geen grote gebaren of intens diepe emoties en inzichten. Maar geef eens toe, als jij op het terras zit, fluitje in de hand, terwijl de lucht langzaam donkerblauw wordt en je je leven overdenkt; hoeveel grote intens diepe emoties heb je eigenlijk gehad? En hoe vaak is emotie als een ondergaande zon, lammetjes in de wei of een jong poesje in je hand? Geen groot gebaar van overweldigende verzwelgend gevoel, maar een zacht plekje, warm brandend in je borst? Zo'n boek is dit boek van Banana Yoshimoto. een klein brandend warm plekje hoop in je hart.