Densimo

Laatst zag ik weer beelden van Belayneh Densimo. Hij was marathonloper, eind jaren tachtig. Het zijn beelden dat ik me altijd herinner en waardoor ik voor het eerst ook een marathon wilde lopen. Hij liep in de marathon van Rotterdam, een nieuw wereldrecord, voor het eerst onder de 2.07.
Ik vind de huidige marathons steriel, emotieloos. Het is te geregisseerd. Als een marathonorganisator een tijd van tussen de 2.05 en 2.06, daar zijn we inmiddels aanbeland, wil, dan wordt er een tijd tussen de 2.05 en 2.06 gelopen. Alleen het weer kan daaraan nog wat veranderen. De lopers inspireren niet. Ze lopen hard. Er zijn hazen, die de renners de eerste 20 of 30 kilometer op sleeptouw nemen. Niets wordt meer aan de renners, aan het toeval of aan de afstand en de wedstrijd overgelaten. De organisator bepaalt.
Densimo had meer. Ik weet niet precies waarom. Die race, die marathon, dat was emotie. Dat was strijd, tegen zichzelf. Dat zag je. Daar leefde je mee met de renner, voor de televisie.
Densimoh had een hele kenmerkende loopstijl. Hij bewoog zijn arm in een cirkel langs zijn lichaam. Dat is denk ik de best mogelijke omschrijving. Dat is een energieverslindende loopstijl, die hem vandaag de dag afgeleerd zou zijn. Maar hij had dat nog. Hij deed dat maar met 1 arm. Soms, als ik ren, doe ik het ook eventjes, ben ik weer de fan van 18 die hem nadoet.
Aan de finish, terwijl Densimoh het laatst opgezogen vocht tegen de dranghekken weer uitkotste, kwam een interviewer met een klein Ethiopisch jongetje. Het jongetje was zes jaar en sinds twee jaar in Nederland. Hij mocht Densimoh interviewen. "Beetje moe.", zei Densimo, die nooit een groot spreker is geworden. Kom daar nog eens voor, in 2008, waarin iedere beetje atleet een cursus media heeft gedaan en van te voren met zijn communicatie-adviseurs de standaard antwoorden op alle vragen heeft getraind.
Ook dat beeld, van dat Ethiopische jongetje, is mij bijgebleven. Misschien denk ik er ook nu weer aan, omdat het anno 2008 niet meer mogelijk is. We kijken nu heel anders naar vluchtelingen. Dat jongetje was aan gruwelijke omstandigheden en honger ontkomen, gevlucht met zijn ouders, en nu mocht hij Densimoh interviewen, die uit hetzelfde land kwam en zojuist 2.06 had gelopen. Tegenwoordig hebben we Rita Verdonk, die zegt dat vluchtelingen 6 miljard euro kosten en we zonder ze geen filebelasting zouden hoeven te betalen. Dat is toch een ander soort gevoel.

Morgen ga ik 20 kilometer rennen. Ik ga denk ik een klein stukje even Densimoh nadoen. En denken aan dat jongetje van zes, dat Densimoh mocht interviewen en hopen dat we ooit weer zoveel respect voor mensen kunnen opbrengen.