Doe mij maar een Elektronisch-Patiënten-Dossier!

Sinds een maand ben ik verhuisd en moet ik een nieuwe huisarts. In Utrecht, waar ik woon, is de huisartsenkeuze niet vrij, maar bepaalt je postcodegebied bij welke huisartsen je je mag aanmelden. Met het verhuizen van mijn huisarts moet ook mijn dossier verhuisd worden. Daarover gebeld met mijn oude huisartsenpraktijk en na twee weken zou ik het kunnen komen afhalen.
Na die twee weken ga ik op de fiets naar mijn oude huisartsenpraktijk. Bij de balie liggen een stapel patiëntendossiers in enveloppen, zie ik. Ik moet aangeven wat ik kom doen bij de balie en iedereen achter mij kan horen dat ik mijn patiëntendossier kom halen. Ik moet mijn paspoort laten zien. Na wat administratief gedoe omdat de kopieermachine niet werkt krijg ik mijn dossier, in een envelop. Niet verzegeld of wat, gewoon dichtgevouwen. 'Medische gegevens' staat erop geschreven, met mijn naam, zodat iedereen die hem ziet weet wat er in zit. Ik stop hem in mijn schoudertas en ga naar buiten.
Nu ik hier toch ben, kan ik net zo goed wat andere dingen doen. Timemanagement en zo. Met mijn dossier in mijn tas ga ik naar de Gamma en de AH. Ik koop een nieuwe massagedouchekop, je blijft maar dingen doen als je gaat verhuizen, en inkopen voor moussaka. Met mijn schoudertas deinend op mijn rug fiets ik naar huis door het drukke centrum van Utrecht. En mijn patiëntendossier? Dat ligt nu in mijn 'postvak in' op mijn bureau, want mijn nieuwe huisarts is de komende weken met vakantie.
Doe mij maar een elektronisch patiëntendossier. dat lijkt me stukken veiliger.

Women's fiction

De boekwinkel ligt vol met pastels, krulletters en roze kaften, want onderzoek heeft uitgewezen: de lezer is een vrouw. Zelfs de literatuur wordt er voor opgerekt.
"je ziet hem overal[ ...] schrijver Paolo Giordano van De eenzaamheid van de priemgetallen, een van de best verkopende 'vrouwenboeken' van het moment. [...] Vorig jaar prijkten drie boeken van de Bezige Bij boven aan de bestsellerlijsten: De Vliegeraar van Khaled Hosseini, Eten, bidden en beminnen van Elizabeth Gilbert en Duizen schitterende zonnen[ ...]. 'Drie echte vrouwenboeken' volgens (Arend) Hosman van de Bezige bij.", in de Volkskrant van 18 juli. Welja.
Ik heb drie van die vier boeken gelezen, en dat zijn geen vrouwenboeken, maar gewone romans. Helaas is het boek in de handen gevallen van marketingmedewerkers en wordt het niet meer beoordeeld op zijn literaire kwaliteiten, maar op hoe het bij de doelgroep valt, zo blijkt uit het artikel uit de Volkskrant. "Vraag één in een gesprek tussen redacteur en marketingmedewerker is altijd: wat is de doelgroep? Dat gaat om leeftijd, maar belangrijker nog: sekse." Regelmatig is het antwoord dan onbetwist: vrouw."
"De kaft van Gilbert, zachtroze en geel, is gemaakt door twee jonge vrouwelijke vormgevers[ ...]. 'We verpakken iets voor een doelgroep, en in de praktijk is dat of neutraal of vrouwelijk.' "
En het is waar, mannen hebben in hun houtaine houding de literatuur laten versloffen en nu is het overgenomen door vrouwen. De Science Fiction is verworden toch lieftallige schrijverij over elfjes, romans worden verpakt in zachtgele kaften om de diepere neuronen van het vrouwenbrein aan te spreken en zelfs het laatste mannenbolwerk, de thriller, is volledig vertrut door de Esther Verhoefs van deze wereld, waardoor we ons nu door honderden bladzijden polderthiller moeten worstelen, waarin zelfs geen pistoolschot gelost wordt, laat staan dat er nog iets van testoreron in de ontdekken valt. Nu zelfs mannen vrouwenboeken zijn gaan schrijven over hoe ze bij de dokter komen, moeten we maatregelen nemen, voor het zover is dat alle schappen van de Selexyz vol liggen met modieuze roze chicklits over het kopen van schoenen en thrillers met detectives in de overgang. Wij mannen moeten ons hokje in de literatuur met hand en tand verdedigen tegen de oprukkende feminisering van het boek. Wij eisen onze eigen boekenkast in de winkel! Te wapen!