woensdag 8 december 2010

John Lennon

Vandaag zou John Lennon 70 zijn geworden. Zijn dood werd herdacht in de Wereld draait Door met Patricia Paay, Joop van Zijl en Henk Bleeker. Arme John Lennon.

vrijdag 5 november 2010

Geldautomaten

Toen de eerste geldautomaat bij de bank in mijn woonplaats Delfzijl kwam, waren wij kinderen opgetogen. Een automaat waar zomaar geld uit kwam. Wij zouden miljonair worden, zodra we zouden begrijpen hoe die machine werkte. Met een computer, vertelden onze ouders en leraren ons. Die kon geld tellen en je pinpas herkennen. Er zou geld inzitten in verschillende laatjes. Met zuignapjes werden de briefjes één voor één uit de laatjes getrokken en via een kleine lopende band kwam het geld uit de gleuf! Maar ik wist wel beter! Ik wist het altijd diep van binnen: De geldautomaat, dat werkt zo:
- Je voert je pas in.
- Je typt je pincode in (laat je niet afleiden tijdens deze transactie).
- Je drukt hoeveel geld je wilt hebben, in tien euro's.
En dan is er een mannetje in de geldautomaat die het telt en het geld in de gleuf steekt.

En nu weet ik dat zeker, want wat staat er op teletekst? "Staking treft geldautomaten België".

Let op! Ongelijk fietspad.

Ik vraag me wel eens af: Stel dat een toerist in Nederland op de weg zou rijden, hoeveel van de borden zouden daadwerkelijk begrijpelijk zijn? In ieder geval niet de gele verkeersborden die steeds vaker de weg beheersen. 'Verkeerssituatie gewijzigd!' Wat moet je daarmee? Je herinneren hoe de verkeerssituatie was? 'Let op! Verkeer van rechts!' Ja euh, duh! En dan zijn er nog de kleinere borden, die aangeven dat je hier je kliko kunt aanbieden, dat de winkels ondanks de stremming toch bereikbaar zijn of dat parkeren in de straat niet mogelijk is en je voor het parkeren van je auto route G moet volgen, waarbij de rest van de wijk volgestouwd is met borden met een G met twee zwarte schuine strepen erdoor erop. Voor iedereen die het Nederlands niet machtig is, is het een volstrekt onoverzichtelijke situatie. Hoofd recht vooruit, blik op oneindig, doorrijden en hopen dat het goed komt.
Maar ook voor de verkeersdeelnemer die het Nederlands wel onder de knie heeft wordt het steeds moeilijker om de borden te begrijpen. Vandaag kwam ik tijdens het rennen een geel bord tegen. 'Let op! Ongelijk fietspad!' stond erop.
Waar in hemelsnaam wil men de argeloze verkeersdeelnemer die met zijn kleutertje in het kinderzitje op het stuur van de fiets komt aanrijden met dit bord voor waarschuwen? Ik stop met rennen, kijk naar het bord, ik kijk naar het fietspad... Hoofd recht vooruit, blik op oneindig, doorrennen en hopen dat het goed komt.

woensdag 6 oktober 2010

Nu even niet!

Wildersloze woensdag. Laten we dat nou gewoon afspreken. Anders komen we die vier jaar nooit door.

All animals are equal

piep piep piep...
"Goedemorgen, met 1-1-4 red een dier, met Tamaraaa."
"Hallo, met iiwi. Zeg ik sta hier in Barneveld bij een schuur en daarin zitten 75.000 kippen en die hebben allemaal 20 bij 30 centimeter ruimte."
"Oh, dat is normale bedrijfsvoering hoor, meneer iiwi."
"Maar ze staan op roosters in hun eigen stront en hun snavels zijn weggebrand. Haantjes worden levend gefileerd en de kippen zien nooit daglicht."
"Ja meneer iiwi, zo houden wij kippen in Nederland. Geen probleem hoor, dat is geen dierenmishandeling hoor. Is er verder nog iets?"
"..."

dinsdag 5 oktober 2010

weer eens een onderzoek

Ik heb wel vaker blogitems gemaakt over onderzoeken met vraagtekens. Nou, er is er weer eentje. De Universiteit van Wageningen heeft onderzoek gedaan naar het eetgedrag van ouderen in twee verpleeghuizen, en wat blijkt...
Ouderen in een verpleeghuis eten meer als ze smaakvollere maaltijden krijgen voorgeschoteld (De ouderen kregen een aperitief in plaats van soep en kregen een kopje koffie met lekkernij toe).
Het lijkt me dat dit onderzoek dringend in meerdere verpleeghuizen moet worden onderzocht om het te bevestigen, het kan ons inzicht in het eetpatroon van mensen helemaal op zijn kop zetten!

Btw: Ik heb het idee dat bij dit onderzoek de ouderen behalve lekkerder eten ook gewoon meer eten kregen (lekkernij toe) dan de controlegroep, wat de uitkomst van het onderzoek heeft beïnvloed.

zondag 26 september 2010

Gehandicapt

Afgelopen vrijdag heb ik een rollator opgehaald met de trein. Niet voor mijzelf, ik ben gelukkig nog mobiel. Ik heb hem nodig voor een foto. Een rollator, dat is eigenlijk hetzelfde als een winkelwagentje. Die gaat ook nooit de kant op die je wilt.
Zodra je gaat lopen met een rollator, voel je je ook gehandicapt. De klein stapjes die je ermee kunt zetten, het houterige voortbewegen, dat je net even krommer moet staan dan normaal om bij de handvaten te kunnen. Een rollator is een Selffulfilling prophecy, de catch 22 van de minder mobiele medemens. Zodra je met een rollator loopt voel je je ook minder mobiel en gedraag je je ook minder mobiel. Een gevoel van schaamte en onderworpenheid overviel me zodra ik me met de rollator voortbewoog. Mijn rug werd nog een beetje krommer.
Pas met een rollator merk je hoe vreselijk slecht onze voetpaden zijn. Hobbel de bobbel, kuilen, deuken en kastanjewortels maken de route over de niet egaal liggende trottoirtegels ontoegankelijk. Iedere kuil, iedere scheefliggende tegel is een schok door mijn polsen. Door het niet geknipte gemeentegroen dat over het voetpad groeit kun je er niet meer langs zonder schrammen in je gezicht te krijgen. Waarom is het stoplichtknopje aan de overkant van het fietspad? De staat van de voetpaden in Utrecht is verschrikkelijk. En dan is het nog niet eens herfst, met de afgewaaide boomtakken en de gevallen bladeren waardoor je de kuilen en kanstanjewortels niet meer ziet.
Met een rollator zie je ook hoe vriendelijk de mensen zijn. "Lukt het zo?" "Moet ik even helpen instappen?" "U wilt hier zeker zitten?" De bus stopt net een fractie eerder, groepjes gaan uit elkaar om je erdoor te laten, mensen kijken net iets minder stuurs, de auto wacht bij het zebrapad. Mensen doen weer normaal.

woensdag 24 maart 2010

supermarktmuziek

Gisterenavond was ik in de Albert Heijn en ze draaiden Let it be, gevolgd door Perfect day. Gelukkig werd dat gevolgd door Careless whisper, zodat ik niet hoefde te onderkennen dat ik houd van supermarktmuziek.

zaterdag 13 maart 2010

Papadag

Zowel Wouter Bos als Camiel Eurlings stappen (voorlopig) uit de politiek omdat ze meer tijd willen hebben voor hun gezin. Ik gun hun en hun familie dat van harte. Het lijkt mij goed voor het gezin en de kinderen als ze een papa hebben die zo betrokken is bij ze. Heerlijk, voetballen in de tuin, de eendjes voeren in het park, voor het eerst met de kinderen naar groep 1, tranende ogen als je oogappel zijn jasje op de kapstok hangt en in de klas loopt, verdwijnt uit je leven en na vier uur terugkomt met verhalen over de tekening die hij gemaakt heeft van papa en mama bij de boom, de glimlach als hij voor het eerst papa spelt met zijn letterblokken, verhaaltjes voorlezen voor het slapengaan.
Bos en Eurlings zijn de emancipatoire voorbeelden van nu. Maar, laten we wel zijn, zij kunnen dat omdat ze een goudgerande regeling hebben. Ze hoeven niet te solliciteren, niet naar het Werkplein, hoeven niet in een reïntegratietraject en houden voor zes jaar hun wachtgeldregeling. Voor de vrachtwagenchauffeur of de financial-manager die ook meer tijd wil voor zijn gezin en kinderen is het toch een stuk moeilijker. En een bijstandsvader mag geen eens tijd hebben voor zijn gezin en kind, die moet gewoon werken. Kamerleden worden pas echt voorbeelden van emancipatie als ze een wet maken waarbij ook de vader met een kleiner inkomen, de modalen, de scharrelaars, de mogelijkheid krijgen om een tijd met hun kind samen te zijn.

woensdag 3 maart 2010

Stem

Vandaag mag ik weer kiezen voor de gemeenteraad. Volgens ex-minister van der Laan van wijken en integratie een "feest voor de democratie". Hij begrijpt maar niet waarom toch zo weinig mensen komen stemmen.
Ik wel.
Voor gemeenteraden kun je niet tussentijds stemmen, zoals bij de Tweede Kamer. Als de regering uit elkaar ploft krijg je nieuwe verkiezingen. Als de gemeenteraad uit elkaar ploft, dan gaan ze opnieuw onderhandelen. De stemverhouding blijft dus vier jaar hetzelfde. Je zou dus verwachten dat er een mooie lange campagne aan vooraf gaat. Tenslotte staan die stemmen zeker voor vier jaar vast, dus je stem is extra belangrijk.
Nou, met die lange mooi campagne valt het nogal tegen. Dit jaar bijvoorbeeld duurde de campagne één maand. Één maand campagne, voor een stem die vier jaar geldt. Dat gegeven alleen al is beschamend voor de democratie.
Nu ben ik best politiek betrokken en wil en vraag best informatie. Ik heb gekeken naar de lokale tv, gezocht naar de kraampjes van de partijen in de straat op vrijdagen als ik naar de stad ga. Ik heb gewacht op lokale verkiezingsdebatten in de wijk, gezocht naar lokale verkiesbare voormensen die mij zouden overtuigen dat mijn stem bij hun thuishoorde. Ik heb ze niet gezien. Het enige wat ik heb ontdekt waren halfbeplakte stemborden, die vanwege de kou binnen waren beplakt en daarna naar buiten gezet.
Ik zou van geen enkele partij weten wat ze nou met mijn stad willen doen in die vier jaar. Er moet vanwege de crisis door de gemeente enorm bezuinigd worden. Het is er niet over gegaan. De halve stad ligt open. Komen al die kantoren er nog? Komen er meer fietsklemmen? Hoe moet het met de werkloosheid? Gaan we andere criteria gebruiken bij het aanbesteden van de thuiszorg, of willen we het een soort tweede schoonmaakbranche maken? Hoe gaat mijn stad om met het Wilderiaanse humeur van Nederland? Nergens een lokale politicus met een visie betrapt. Het gaat niet over belangrijke problemen van de stad. De lokale politici hebben een vinger voor hun mond. Een maand zwijgen en dan weer lekker college-overleg. Een feest voor de democratie? Eerder een stille tocht.
Tja, vanochtend toch maar met mijn stempas en paspoort naar het stembureau gegaan. Een soort burgerplicht, niets meer. Ik heb niet het gevoel dat het er iets toe doet deze keer, of ik stem en waarop ik stem. De ideeën, de visies, het gevoel dat jouw stem van invloed is, dat je voor vier jaar gaat bepalen, samen met de andere inwoners van je stad, hoe de stad eruit gaat zien, het is verdwenen. Stemmen is als een mistige maandagochtend. Eigenlijk had je liever gewoon in bed willen blijven.