supermarktmuziek

Gisterenavond was ik in de Albert Heijn en ze draaiden Let it be, gevolgd door Perfect day. Gelukkig werd dat gevolgd door Careless whisper, zodat ik niet hoefde te onderkennen dat ik houd van supermarktmuziek.

Papadag

Zowel Wouter Bos als Camiel Eurlings stappen (voorlopig) uit de politiek omdat ze meer tijd willen hebben voor hun gezin. Ik gun hun en hun familie dat van harte. Het lijkt mij goed voor het gezin en de kinderen als ze een papa hebben die zo betrokken is bij ze. Heerlijk, voetballen in de tuin, de eendjes voeren in het park, voor het eerst met de kinderen naar groep 1, tranende ogen als je oogappel zijn jasje op de kapstok hangt en in de klas loopt, verdwijnt uit je leven en na vier uur terugkomt met verhalen over de tekening die hij gemaakt heeft van papa en mama bij de boom, de glimlach als hij voor het eerst papa spelt met zijn letterblokken, verhaaltjes voorlezen voor het slapengaan.
Bos en Eurlings zijn de emancipatoire voorbeelden van nu. Maar, laten we wel zijn, zij kunnen dat omdat ze een goudgerande regeling hebben. Ze hoeven niet te solliciteren, niet naar het Werkplein, hoeven niet in een reïntegratietraject en houden voor zes jaar hun wachtgeldregeling. Voor de vrachtwagenchauffeur of de financial-manager die ook meer tijd wil voor zijn gezin en kinderen is het toch een stuk moeilijker. En een bijstandsvader mag geen eens tijd hebben voor zijn gezin en kind, die moet gewoon werken. Kamerleden worden pas echt voorbeelden van emancipatie als ze een wet maken waarbij ook de vader met een kleiner inkomen, de modalen, de scharrelaars, de mogelijkheid krijgen om een tijd met hun kind samen te zijn.

Stem

Vandaag mag ik weer kiezen voor de gemeenteraad. Volgens ex-minister van der Laan van wijken en integratie een "feest voor de democratie". Hij begrijpt maar niet waarom toch zo weinig mensen komen stemmen.
Ik wel.
Voor gemeenteraden kun je niet tussentijds stemmen, zoals bij de Tweede Kamer. Als de regering uit elkaar ploft krijg je nieuwe verkiezingen. Als de gemeenteraad uit elkaar ploft, dan gaan ze opnieuw onderhandelen. De stemverhouding blijft dus vier jaar hetzelfde. Je zou dus verwachten dat er een mooie lange campagne aan vooraf gaat. Tenslotte staan die stemmen zeker voor vier jaar vast, dus je stem is extra belangrijk.
Nou, met die lange mooi campagne valt het nogal tegen. Dit jaar bijvoorbeeld duurde de campagne één maand. Één maand campagne, voor een stem die vier jaar geldt. Dat gegeven alleen al is beschamend voor de democratie.
Nu ben ik best politiek betrokken en wil en vraag best informatie. Ik heb gekeken naar de lokale tv, gezocht naar de kraampjes van de partijen in de straat op vrijdagen als ik naar de stad ga. Ik heb gewacht op lokale verkiezingsdebatten in de wijk, gezocht naar lokale verkiesbare voormensen die mij zouden overtuigen dat mijn stem bij hun thuishoorde. Ik heb ze niet gezien. Het enige wat ik heb ontdekt waren halfbeplakte stemborden, die vanwege de kou binnen waren beplakt en daarna naar buiten gezet.
Ik zou van geen enkele partij weten wat ze nou met mijn stad willen doen in die vier jaar. Er moet vanwege de crisis door de gemeente enorm bezuinigd worden. Het is er niet over gegaan. De halve stad ligt open. Komen al die kantoren er nog? Komen er meer fietsklemmen? Hoe moet het met de werkloosheid? Gaan we andere criteria gebruiken bij het aanbesteden van de thuiszorg, of willen we het een soort tweede schoonmaakbranche maken? Hoe gaat mijn stad om met het Wilderiaanse humeur van Nederland? Nergens een lokale politicus met een visie betrapt. Het gaat niet over belangrijke problemen van de stad. De lokale politici hebben een vinger voor hun mond. Een maand zwijgen en dan weer lekker college-overleg. Een feest voor de democratie? Eerder een stille tocht.
Tja, vanochtend toch maar met mijn stempas en paspoort naar het stembureau gegaan. Een soort burgerplicht, niets meer. Ik heb niet het gevoel dat het er iets toe doet deze keer, of ik stem en waarop ik stem. De ideeën, de visies, het gevoel dat jouw stem van invloed is, dat je voor vier jaar gaat bepalen, samen met de andere inwoners van je stad, hoe de stad eruit gaat zien, het is verdwenen. Stemmen is als een mistige maandagochtend. Eigenlijk had je liever gewoon in bed willen blijven.