Gehandicapt

Afgelopen vrijdag heb ik een rollator opgehaald met de trein. Niet voor mijzelf, ik ben gelukkig nog mobiel. Ik heb hem nodig voor een foto. Een rollator, dat is eigenlijk hetzelfde als een winkelwagentje. Die gaat ook nooit de kant op die je wilt.
Zodra je gaat lopen met een rollator, voel je je ook gehandicapt. De klein stapjes die je ermee kunt zetten, het houterige voortbewegen, dat je net even krommer moet staan dan normaal om bij de handvaten te kunnen. Een rollator is een Selffulfilling prophecy, de catch 22 van de minder mobiele medemens. Zodra je met een rollator loopt voel je je ook minder mobiel en gedraag je je ook minder mobiel. Een gevoel van schaamte en onderworpenheid overviel me zodra ik me met de rollator voortbewoog. Mijn rug werd nog een beetje krommer.
Pas met een rollator merk je hoe vreselijk slecht onze voetpaden zijn. Hobbel de bobbel, kuilen, deuken en kastanjewortels maken de route over de niet egaal liggende trottoirtegels ontoegankelijk. Iedere kuil, iedere scheefliggende tegel is een schok door mijn polsen. Door het niet geknipte gemeentegroen dat over het voetpad groeit kun je er niet meer langs zonder schrammen in je gezicht te krijgen. Waarom is het stoplichtknopje aan de overkant van het fietspad? De staat van de voetpaden in Utrecht is verschrikkelijk. En dan is het nog niet eens herfst, met de afgewaaide boomtakken en de gevallen bladeren waardoor je de kuilen en kanstanjewortels niet meer ziet.
Met een rollator zie je ook hoe vriendelijk de mensen zijn. "Lukt het zo?" "Moet ik even helpen instappen?" "U wilt hier zeker zitten?" De bus stopt net een fractie eerder, groepjes gaan uit elkaar om je erdoor te laten, mensen kijken net iets minder stuurs, de auto wacht bij het zebrapad. Mensen doen weer normaal.