Vandaag heb ik het flesje van de Burren-shampoo weggegooid. Dat was het laatste restant van de Ierlandreis van twee jaar geleden. Dat flesje had ik gekocht in the Burren perfumery, een winkel, midden in de Burren. Je komt er niet zomaar. Er is in de weide omgeving niets. Geen dorpje, geen goede weg en geen mensen.
Ik was er op de fiets, in een rondreis door the Burren, in zeven dagen, van Lahinch naar Galway.
Ik had shower gel, thee, wierrook uit de Burren. Iedere keer als ik wierrook stookte dacht ik aand ie reis. Of als ik die thee dronk. Me waste. Maar nu zijn ze allemaal op. Het enige wat nu nog rest zijn herinneringen, foto's een een trui die gebreid is door vrouwen het de Aran-eilanden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ha, die trui heb ik nu! :-)
Maar jij hebt gelukkig een nieuwe, van de gezamenlijke Ierland-reis met Mark, Bas en mij, zodat je bij die nieuwe trui nu waarschijnlijk aan je eigen reis EN aan die laatste reis moet denken, aan de oude trui EN aan Mark, Bas en mij!
Een reactie posten