Papadag

Zowel Wouter Bos als Camiel Eurlings stappen (voorlopig) uit de politiek omdat ze meer tijd willen hebben voor hun gezin. Ik gun hun en hun familie dat van harte. Het lijkt mij goed voor het gezin en de kinderen als ze een papa hebben die zo betrokken is bij ze. Heerlijk, voetballen in de tuin, de eendjes voeren in het park, voor het eerst met de kinderen naar groep 1, tranende ogen als je oogappel zijn jasje op de kapstok hangt en in de klas loopt, verdwijnt uit je leven en na vier uur terugkomt met verhalen over de tekening die hij gemaakt heeft van papa en mama bij de boom, de glimlach als hij voor het eerst papa spelt met zijn letterblokken, verhaaltjes voorlezen voor het slapengaan.
Bos en Eurlings zijn de emancipatoire voorbeelden van nu. Maar, laten we wel zijn, zij kunnen dat omdat ze een goudgerande regeling hebben. Ze hoeven niet te solliciteren, niet naar het Werkplein, hoeven niet in een reïntegratietraject en houden voor zes jaar hun wachtgeldregeling. Voor de vrachtwagenchauffeur of de financial-manager die ook meer tijd wil voor zijn gezin en kinderen is het toch een stuk moeilijker. En een bijstandsvader mag geen eens tijd hebben voor zijn gezin en kind, die moet gewoon werken. Kamerleden worden pas echt voorbeelden van emancipatie als ze een wet maken waarbij ook de vader met een kleiner inkomen, de modalen, de scharrelaars, de mogelijkheid krijgen om een tijd met hun kind samen te zijn.