Stem

Vandaag mag ik weer kiezen voor de gemeenteraad. Volgens ex-minister van der Laan van wijken en integratie een "feest voor de democratie". Hij begrijpt maar niet waarom toch zo weinig mensen komen stemmen.
Ik wel.
Voor gemeenteraden kun je niet tussentijds stemmen, zoals bij de Tweede Kamer. Als de regering uit elkaar ploft krijg je nieuwe verkiezingen. Als de gemeenteraad uit elkaar ploft, dan gaan ze opnieuw onderhandelen. De stemverhouding blijft dus vier jaar hetzelfde. Je zou dus verwachten dat er een mooie lange campagne aan vooraf gaat. Tenslotte staan die stemmen zeker voor vier jaar vast, dus je stem is extra belangrijk.
Nou, met die lange mooi campagne valt het nogal tegen. Dit jaar bijvoorbeeld duurde de campagne één maand. Één maand campagne, voor een stem die vier jaar geldt. Dat gegeven alleen al is beschamend voor de democratie.
Nu ben ik best politiek betrokken en wil en vraag best informatie. Ik heb gekeken naar de lokale tv, gezocht naar de kraampjes van de partijen in de straat op vrijdagen als ik naar de stad ga. Ik heb gewacht op lokale verkiezingsdebatten in de wijk, gezocht naar lokale verkiesbare voormensen die mij zouden overtuigen dat mijn stem bij hun thuishoorde. Ik heb ze niet gezien. Het enige wat ik heb ontdekt waren halfbeplakte stemborden, die vanwege de kou binnen waren beplakt en daarna naar buiten gezet.
Ik zou van geen enkele partij weten wat ze nou met mijn stad willen doen in die vier jaar. Er moet vanwege de crisis door de gemeente enorm bezuinigd worden. Het is er niet over gegaan. De halve stad ligt open. Komen al die kantoren er nog? Komen er meer fietsklemmen? Hoe moet het met de werkloosheid? Gaan we andere criteria gebruiken bij het aanbesteden van de thuiszorg, of willen we het een soort tweede schoonmaakbranche maken? Hoe gaat mijn stad om met het Wilderiaanse humeur van Nederland? Nergens een lokale politicus met een visie betrapt. Het gaat niet over belangrijke problemen van de stad. De lokale politici hebben een vinger voor hun mond. Een maand zwijgen en dan weer lekker college-overleg. Een feest voor de democratie? Eerder een stille tocht.
Tja, vanochtend toch maar met mijn stempas en paspoort naar het stembureau gegaan. Een soort burgerplicht, niets meer. Ik heb niet het gevoel dat het er iets toe doet deze keer, of ik stem en waarop ik stem. De ideeën, de visies, het gevoel dat jouw stem van invloed is, dat je voor vier jaar gaat bepalen, samen met de andere inwoners van je stad, hoe de stad eruit gaat zien, het is verdwenen. Stemmen is als een mistige maandagochtend. Eigenlijk had je liever gewoon in bed willen blijven.