Tijdens mijn vakantie lees ik dit boek van Alfred Döblin over het Berlijn van de jaren dertig. Het geeft heel goed de sfeer weer van de armere buurten van Berlijn, tijdens de opkomst van het fascisme, en je voelt de revolutionaire sfeer van die jaren. Döblin schrijft over het Alexanderplaty van de jaren dertig, dat opgebroken was, waar zijn hoofdpersoon steeds ove allerlei opstakels moet lopen. De metro werd er gebouwd (die er nog steeds is). Duitsland wilde van het plein een groot beeld van de sterkte van Duitsland maken, de grandeur van de Weimar republiek. Twee gebouwen van alle plannen zijn daadwerkelijk gebouwd. Toen kwam de crisis van de jaren dertig die ervoor zorgde dat de bouw opdroogde.
Tijdens de oorlog is het plein bijna helemaal platgebombadeerd. Na de oorlog kwam in Oost-Duitsland te liggen. De Oost-Duitse machthebbers bouwden er een groot Oost Duits warenhuis, zodat het plein de grandeur van Oost Duitsland zou laten zien. Tijdens de Wende waren er grote demonstraties op het plein.
Na de hereniging kwamen er weer grote plannen voor het plein. Er moeten wolkenkrabbers gebouwd worden, rondom het Alexanderplatz, van 150 meter hoog (dat is net zo hoog als de tv-toren die je nu overal in Berlijn als herkenningspunt kunt zien). Het moest de grootsheid van het verenigd Duitsland tonen. Die plannen zijn tien jaar oud, maar de torens staan er nog niet. De kredietcrisis zorgt ervoor dat het plein wederom niet afgebouwd wordt. Vandaag was ik er. Een bouwput van 80 jaar grandeur.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten