DDR

Ik was bij iemand die vaak in Berlijn komt en hij vertelde over de tijd toen de muur er nog was. Sommige stukken tram en ondergrondse waren van het westen, en sommige van het Oosten. Sommige Westerse trajecten gingen ook een stuk onder Oost-Berlijn door, dat was nu eenmaal zo. Alle stations op die ondergrondse waren dan ook 'gesprerrt'. Op eentje na, ik dacht Friedrichstraße. Alle West-Duitse alcoholisten gingen dan ook met de U-bahn naar dit station, gingen niet Oost-Berlijn in, maar kochten snel goedkoop OostDuits bier en gingen met dezelfde trein weer terug. Het kots-lijntje.
Zelf ging hij wel naar Oost Berlijn, door de grenspost bij Frierichstraße. Een smalle gang, waar je bijna tegen de muur geplakt stond, terwijl de Oost-Duitse grensbeambte je paspoort controleerde. Kleng! Je paspoort ging in een laatje naar de grenswacht. De gang, zo nauw dat je met je rug tegen de muur stond en nog in de private space van de beambte. Zij kijkt nors in je paspoort. Een boze blik, die langdurig je gezicht controleerd. Bam!Bam!Bam!, drie stempels in je pas. Kleng! Je pas terug. Je moest een zakje pakken van 20 Oost Duitse Marken in ruil voor 20 D-mark. Die Oost Duitse Marken kreeg je nooit van ze leven op, je mocht maar één dag in Oost-Duitsland blijven. Je kon ye uiteraard niet terugwisselen voor D-Marken. Het restant was winst voor de staat.

Voordat ik naar Berlijn ging heb ik Stasiland gelezen, van Anna Funder. Zij zocht verhalen op van Oost-Duitsland na de muur gevallen was. Van die verhalen waar niemand meer in geinteresseerd leek. De muur was afgebroken en alles moest vergeten worden. Een nieuwe toekomst. Voor veel Oost-Duitsers blijkt die nieuwe toekomst echter moeilijk te realiseren. Zij zitten nog vast in het verleden.
Dit schreef ik over het boek:

It was a strange country, the GRD (I will give it the dutch acronym, DDR, in the rest of the text). In what you could call a German tradition it seems like a communist country made perfect. The story of Julia in the book I found the most interesting, because it gives a different view on the way the state can bring someone down. Without the brutality, without torture, without imprisonment, (wich offcourse were also widely used in the DDR), but with elusive hidden mindgames, with the pretext that something would happen, with being everywhere and making people aware that you are.
Heartbreaking is the way people still suffer from the DDR-regime, not being able to continue. This is as much true for the true victims of the regime, like Miriam who still doesn't know if her husband has been burried or that he was murdered by te Stasi and they covered this up by cremating the body, as for the Stasi-members who still come together every month in their military way to gather information about improper media-covering about the Stasi or the former DDR.
There are lessons to learn from the DDR, and we never will. Like that building a wall makes you weaker, or that when you know everything there is to know you still can't predict the future, or keep something from happening.