Afgelopen twee weken heb ik dit schitterende boek van Haruki Murakami geherlezen. Ik moet het voor het eerst gelezen hebben in 1991, na aanleiding van een recensie in Cicero, de boekenbijlage van de Volkskrant. Deze roman is een vervlechting van twee verhalen.
Het eerste verhaal, 'Hard-Boiled Wonderland', wordt in de oneven hoofdstukken verteld. De hoofdpersoon is een naamloze einzelgänger in Tokio. Hij is calcutec, zijn bewustzijn wordt gebruikt om belangrijke bedrijfsinformatie te coderen. Na zijn zijn opdrachten schuilt hij in zijn privédomein, een cocon van films, oude jazz, en whisky. Hij raakt hij verwikkeld in een machtstrijd tussen twee systemen. Er wordt in zijn onderbewustzijn een gevaarlijk proces in gang gezet.
'Het einde van de wereld' wordt in de even hoofdstukken verteld. De hoofdpersoon komt terecht in een ommuurde stad die volmaakt gestructureerd is. Zijn taak bestaat uit het lezen van de oude dromen die als lichtdraden uit de eenhoornschedels dwarrelen. Om in de Stad te mogen blijven moet hij gescheiden worden van zijn schaduw. Wanneer duidelijk wordt dat hij hierdoor ook zijn individuele geest zal verliezen, groeit in hem het verlangen te ontsnappen uit de Stad.
Die werelden hebben met elkaar te maken. Hoe, daar kom je pas aan het eind achter. Maar door de vervlechting van de beide werelden wordt het enorm spannend. Maar eigenlijk gaat het boek, zoals bijna alle Murakami's over bewustzijn. Het vreemde is, tijdens het lezen begrijp je volkomen wat Murakami bedoelt en wat hij wil zeggen, maar naderhand uitleggen is onmogelijk. Net als bewustzijn eigenlijk.
Dit is een van de beste boeken die ik ooit gelezen heb. Het is een manga, een detective, en een roman in een. Als een boek ooit punk genoemd kan worden, is dit boek het. Een boek dat tot nadenken uitdaagd en waarin je steeds nieuwe ontdekkingen doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten